ahmetbeyler
Yeni Üye
Günümüzde bilhassa son vakit içinderda çok tanınan olan sokak röportajlarında birbirinden farklı kümelerden beşerler karşımıza çıkıyor. Çoğunlukla ülkenin ve dünyanın durumu hakkında sorulara yer verilen bu röportajlarda, vakit zaman yaşlı bölümün “gençler iş beğenmiyor”, “zamanın gençliğinden hiç umudum yok” yahut “bizim vaktimiz daha uygundu” üzere cümleler kurduğunu görüyoruz.
Yalnızca sokak röportajlarında değil, gündelik hayatta konuşulan sohbet hususlarında bile bu durumun büyük yer kapladığını görüyoruz. Yani bir jenerasyonun kendisinden daha sonrakini biroldukca açıdan suçladığı, su götürmez bir gerçek. Biz de bu içeriğimizde bu durumun sebeplerine ve yaşlıları suçlayan genç kuşağın nasıl ileride onlara dönüştüğüne bakacağız.
sıradan IQ testlerinde başkalarından yüksek puan alanlar, ergenlerden şikâyet etmeye daha meyilli. Lakin enteresan bir biçimde puanı o kadar yüksek olmayanlar durumdan pek de şikayetçi değil. bu biçimde sorun nitekim kuşak farkında mı?
Bu çelişki, Psikolog John Protzko’nun 2019 yılında gerçekleştirdiği bir çalışmadan geliyor. 3.458 yetişkinin çevrimiçi anketler yoluyla katıldığı bu çalışmada, karakterinde otoriterliğin baskın olduğu şahısların, “bu vaktin gençleri eskiye göre epey saygısız” demeye daha yatkın olduğu görüldü. Birebiri kitap okuma alışkanlığı için de geçerli.
Bu durumun akabinde testi yapanlar, test skorlarını olduğundan düşük göstererek kimi bireylere yanlış geri dönüş yaptı. Bu sefer bu bireylerin gençlere karşı daha yumuşak olduğu görüldü. Hatta kimileri vaktin gençliğinin geçmiştekinden daha uygun olduğunu bile kabul etti.
olağan olarak bunlar tek başına kâfi olan bilgiler değiller. Çünkü testlerde düşük puan alıp da gençleri suçlamaya devam eden beşerler bir daha de vardı. Bunu özetlemek gerekirse, ‘öne çıktığımız alanlarda geride kalanları yargılamaya meyilli oluruz’ formunda özetleyebiliriz.
Daha yaşlı olan bireyler geçmişe bakıp ülkü dünyayı orada bakılırsabilir. Gençlerin geleceğe yönelik plan yaparak geçmişi unutması ise bu durumda bir çatışma yaratır.
bundan evvelki durumda olduğu üzere buna da ruhsal bir yanılgı diyebiliriz. Geçmişin ve günümüzün birbirinden farklı avantajları ve dezavantajları bulunuyor. Lakin işler yaşlı kesim için geçmişi hatırlamaya geldiğinde pek taraflı davranıldığı görülüyor.
Örnek olarak 80’lerden bahsedildiğinde birçok vakit yalnızca düzgün şeyler anlatılır. Mahalle kültürü, hürmet, edep, eğlenceli lise anıları, gerçek toplumsallaşma ve daha kaçları anlatıldıkça gerisi gelir. Lakin bu biçimdelarda tedavi edilemeyen hastalıklardan, ekonomik buhranlardan, bayan ve erkek eşitliğinin acınası durumundan pek de bahsedildiğini görmeyiz.
Ancak günümüze bakıldığında, vaktinde tedavi edilemeyen hastalıkların, etik olmayan evliliklerin, kentlerdeki gelişim sürecinin bu biçimdea nazaran daha uygun olduğu ve bir biçimde daha da uyguna gittiği görülüyor.
Zira her bir jenerasyon, evvelkinin üzerine ekliyor. Şayet söylenildiği üzere gençlik olduğu yerde sayıyor olsaydı tüm dünya oldukçatan felakete sürüklenmiş olurdu:
Burada gözlerimizi ve kulaklarımızı kapatıp kör bir biçimde yeni jenerasyonu savunduğumuzu düşünmeyin. Bayan erkek eşitliği ve ırkçılık üzere birtakım meseleler geçmişte de vardı, günümüzde de var. Maalesef uzun bir süre var olmaya devam edecek üzere de görünüyor. Lakin bunlar, kuşaklar içindeki çatışmanın haricinde kaldığından mevzumuza dahil etmiyoruz.
Bir başka niçinimiz ise gençlerin üstündeki yüksek beklenti: Oturduğun yerden para kazanılmaz(!)
Gençlerin yazılım yahut yabancı lisan öğrenmesinin onlara yarar sağlayacağı tartışılmaz. Ancak bunları yapmakta zorlandıkları için onları genellemek ve kendi jenerasyonunuzdan aşağıda görmek bir daha bir ruhsal yanılgıdır.
Alanında fazlaca yeterli olan bir yazılımcı olduğunuzu düşünelim. Diğerlerinin sizin olduğunuz pozisyona gelmekte zorlandığını gördüğünüzde, o duruma gelebilmek için harcadığınız emeği görmemeniz muhtemeldir. Yani geçtiğiniz güçlü yollar gözünüzde bir anda sıradanleşir ya da fark etmezsiniz bile. Bunun akabinde öbürleri yapamadıkları için onları bir kümeye alarak kendinizden aşağıda gorebilirsiniz.
Günümüzde bu durum genelde çalışma prensibi üzerinden tartışılıyor. Yaşlı kesim gençlerin çalışma alışkanlığının olmadığından ve oturdukları yerden gelir sağlamak istediğinden yakınıyor. Gençler ise bunu yeni açılan bir kapı olarak görüyor, ki pandemiyle birlikte gördüğümüz üzere konutta oturarak da birçok işre verimli bir biçimde çalışmak mümkün.
Bunun niçiniyse geçmişte internet bu çalışma formuna imkân sağlamadığından iki jenerasyon içindeki çalışma anlayışının farklılaşması. Pekala şimdiki gençler büyüyünce ne olacak:
Maalesef binlerce yıldır devam eden bu döngü hiç durmayacak. Antik Yunan’da bile gençlerin yetersizliğinden şikâyet ediliyordu. Günümüzde de bu devam ediyor. Muhtemelen bu yazıyı okuyan gençler de ilerleyen yaşlarında kendilerinden daha sonraki kuşaktan şikâyet edecek.
Sizden küçük bir kardeşiniz var ise ve arkadaşlarıyla oynama hali, okulundaki eğitim sistemi, başındaki niyetler ve ona bağlı olan başka şeyler size şimdiden garip geliyorsa, alışık olduğunuzdan farklı olmasından kaynaklanan bu durumu gözden geçirmenizde yarar var.
Kaçımız dedemizin dedesinin ismini biliyoruz? Onlar da tahminen vaktinde kendilerinden daha sonraki kuşak hakkında söylenmiştir. Ancak artık baktığınızda isimlerini fazlaca az kişi hatırlıyor. Bu açıdan bakıldığında tahminen de yaşlı kısmı korkutan bu unutulma endişesidir.
Tıpkı biçimde kendilerine emanet edilen dünyayı vakti geldiğinde bir daha sonraki kuşağa emanet edecek olmaları da bu durumun sebeplerinden olabilir. Çünkü bu durumda, kendileri kadar uygun olmadığını düşündükleri bu kuşak karşısında “biz şayet olmazsak yapamazlar” niyeti hâkim olur. Buna karşı konulduğunda ise nankör damgası basılır.
Sonuç olarak bunu nesillere genellemekten fazla insanlığın genel bir sorunu olarak görmek lazım. Zira sorun yalnızca nesillerle kısıtlı olsaydı, durumdan tüm yaşlılar şikayetçi olurdu ve bu kuşaktan jenerasyona istisnasız devam ederdi. Bu yanılgıya düşmemek için için yapabileceğiniz en düzgün şey birini yaşına bakılırsa yargılamak değil, herkese karşı objektif olmak.
Kaynaklar: Medium, Vox, BBC
Yalnızca sokak röportajlarında değil, gündelik hayatta konuşulan sohbet hususlarında bile bu durumun büyük yer kapladığını görüyoruz. Yani bir jenerasyonun kendisinden daha sonrakini biroldukca açıdan suçladığı, su götürmez bir gerçek. Biz de bu içeriğimizde bu durumun sebeplerine ve yaşlıları suçlayan genç kuşağın nasıl ileride onlara dönüştüğüne bakacağız.
sıradan IQ testlerinde başkalarından yüksek puan alanlar, ergenlerden şikâyet etmeye daha meyilli. Lakin enteresan bir biçimde puanı o kadar yüksek olmayanlar durumdan pek de şikayetçi değil. bu biçimde sorun nitekim kuşak farkında mı?
Bu çelişki, Psikolog John Protzko’nun 2019 yılında gerçekleştirdiği bir çalışmadan geliyor. 3.458 yetişkinin çevrimiçi anketler yoluyla katıldığı bu çalışmada, karakterinde otoriterliğin baskın olduğu şahısların, “bu vaktin gençleri eskiye göre epey saygısız” demeye daha yatkın olduğu görüldü. Birebiri kitap okuma alışkanlığı için de geçerli.
Bu durumun akabinde testi yapanlar, test skorlarını olduğundan düşük göstererek kimi bireylere yanlış geri dönüş yaptı. Bu sefer bu bireylerin gençlere karşı daha yumuşak olduğu görüldü. Hatta kimileri vaktin gençliğinin geçmiştekinden daha uygun olduğunu bile kabul etti.
olağan olarak bunlar tek başına kâfi olan bilgiler değiller. Çünkü testlerde düşük puan alıp da gençleri suçlamaya devam eden beşerler bir daha de vardı. Bunu özetlemek gerekirse, ‘öne çıktığımız alanlarda geride kalanları yargılamaya meyilli oluruz’ formunda özetleyebiliriz.
Daha yaşlı olan bireyler geçmişe bakıp ülkü dünyayı orada bakılırsabilir. Gençlerin geleceğe yönelik plan yaparak geçmişi unutması ise bu durumda bir çatışma yaratır.
bundan evvelki durumda olduğu üzere buna da ruhsal bir yanılgı diyebiliriz. Geçmişin ve günümüzün birbirinden farklı avantajları ve dezavantajları bulunuyor. Lakin işler yaşlı kesim için geçmişi hatırlamaya geldiğinde pek taraflı davranıldığı görülüyor.
Örnek olarak 80’lerden bahsedildiğinde birçok vakit yalnızca düzgün şeyler anlatılır. Mahalle kültürü, hürmet, edep, eğlenceli lise anıları, gerçek toplumsallaşma ve daha kaçları anlatıldıkça gerisi gelir. Lakin bu biçimdelarda tedavi edilemeyen hastalıklardan, ekonomik buhranlardan, bayan ve erkek eşitliğinin acınası durumundan pek de bahsedildiğini görmeyiz.
Ancak günümüze bakıldığında, vaktinde tedavi edilemeyen hastalıkların, etik olmayan evliliklerin, kentlerdeki gelişim sürecinin bu biçimdea nazaran daha uygun olduğu ve bir biçimde daha da uyguna gittiği görülüyor.
Zira her bir jenerasyon, evvelkinin üzerine ekliyor. Şayet söylenildiği üzere gençlik olduğu yerde sayıyor olsaydı tüm dünya oldukçatan felakete sürüklenmiş olurdu:
Burada gözlerimizi ve kulaklarımızı kapatıp kör bir biçimde yeni jenerasyonu savunduğumuzu düşünmeyin. Bayan erkek eşitliği ve ırkçılık üzere birtakım meseleler geçmişte de vardı, günümüzde de var. Maalesef uzun bir süre var olmaya devam edecek üzere de görünüyor. Lakin bunlar, kuşaklar içindeki çatışmanın haricinde kaldığından mevzumuza dahil etmiyoruz.
Bir başka niçinimiz ise gençlerin üstündeki yüksek beklenti: Oturduğun yerden para kazanılmaz(!)
Gençlerin yazılım yahut yabancı lisan öğrenmesinin onlara yarar sağlayacağı tartışılmaz. Ancak bunları yapmakta zorlandıkları için onları genellemek ve kendi jenerasyonunuzdan aşağıda görmek bir daha bir ruhsal yanılgıdır.
Alanında fazlaca yeterli olan bir yazılımcı olduğunuzu düşünelim. Diğerlerinin sizin olduğunuz pozisyona gelmekte zorlandığını gördüğünüzde, o duruma gelebilmek için harcadığınız emeği görmemeniz muhtemeldir. Yani geçtiğiniz güçlü yollar gözünüzde bir anda sıradanleşir ya da fark etmezsiniz bile. Bunun akabinde öbürleri yapamadıkları için onları bir kümeye alarak kendinizden aşağıda gorebilirsiniz.
Günümüzde bu durum genelde çalışma prensibi üzerinden tartışılıyor. Yaşlı kesim gençlerin çalışma alışkanlığının olmadığından ve oturdukları yerden gelir sağlamak istediğinden yakınıyor. Gençler ise bunu yeni açılan bir kapı olarak görüyor, ki pandemiyle birlikte gördüğümüz üzere konutta oturarak da birçok işre verimli bir biçimde çalışmak mümkün.
Bunun niçiniyse geçmişte internet bu çalışma formuna imkân sağlamadığından iki jenerasyon içindeki çalışma anlayışının farklılaşması. Pekala şimdiki gençler büyüyünce ne olacak:
Maalesef binlerce yıldır devam eden bu döngü hiç durmayacak. Antik Yunan’da bile gençlerin yetersizliğinden şikâyet ediliyordu. Günümüzde de bu devam ediyor. Muhtemelen bu yazıyı okuyan gençler de ilerleyen yaşlarında kendilerinden daha sonraki kuşaktan şikâyet edecek.
Sizden küçük bir kardeşiniz var ise ve arkadaşlarıyla oynama hali, okulundaki eğitim sistemi, başındaki niyetler ve ona bağlı olan başka şeyler size şimdiden garip geliyorsa, alışık olduğunuzdan farklı olmasından kaynaklanan bu durumu gözden geçirmenizde yarar var.
Kaçımız dedemizin dedesinin ismini biliyoruz? Onlar da tahminen vaktinde kendilerinden daha sonraki kuşak hakkında söylenmiştir. Ancak artık baktığınızda isimlerini fazlaca az kişi hatırlıyor. Bu açıdan bakıldığında tahminen de yaşlı kısmı korkutan bu unutulma endişesidir.
Tıpkı biçimde kendilerine emanet edilen dünyayı vakti geldiğinde bir daha sonraki kuşağa emanet edecek olmaları da bu durumun sebeplerinden olabilir. Çünkü bu durumda, kendileri kadar uygun olmadığını düşündükleri bu kuşak karşısında “biz şayet olmazsak yapamazlar” niyeti hâkim olur. Buna karşı konulduğunda ise nankör damgası basılır.
Sonuç olarak bunu nesillere genellemekten fazla insanlığın genel bir sorunu olarak görmek lazım. Zira sorun yalnızca nesillerle kısıtlı olsaydı, durumdan tüm yaşlılar şikayetçi olurdu ve bu kuşaktan jenerasyona istisnasız devam ederdi. Bu yanılgıya düşmemek için için yapabileceğiniz en düzgün şey birini yaşına bakılırsa yargılamak değil, herkese karşı objektif olmak.
Kaynaklar: Medium, Vox, BBC