Abide
Üye
Herkese merhabalar ben Ruhsal Danışman/Aile Danışmanı Işık Sena ER. Ergen, yetişkin, çift çalışan bir psikoterapist olarak aile içerisindeki yapılanmayı sık sık inceler ve danışanın; pozisyonu, nazaranvleri, istekleri ve isteği sandığı zorundalıklarını belirlemeyi önemserim. Çünkü topluma açılan kapımızdır aile ve sevmeyi, sevilmeyi, kabul görmeyi, ötekileşmeyi, reddetmeyi, reddedilmeyi, korkmayı, şaşırmayı, reaksiyon vermeyi ya da tepkisizleşmeyi; özetlemek gerekirse duygulanmayı ve de niyet aktarma sistematiğini burada görür ve öğreniriz. Burada öğreniriz diyorum çünkü çocuklar neredeyse erken çocukluk periyodundan ergenliğe dek içine doğdukları aileyi, anne-babayı pek sorgulamaz onu olduğu üzere kabul eder ve orijin noktası seçerler. Bunu gelin birlikte bir metaforla açıklayalım. Her ailede bir lisan konuşulur ve bu yabancı lisanı hayatta kalmak için sorgusuz sualsiz öğrenir ve konuşmaya başlarız. Birden fazla oranda cümlenin yapısı, kökeni pek de araştırılmaz ve olduğu üzere kabul edilir. örneğin ‘’kabul’’ sözünü ele alalım. Kim birinci nerede kullanmıştır, o lisana bu manası söz etmesi için nasıl yerleşmiştir ya da k-a-b-u-l harflerini bir ortaya getirip bu biçimde bir mana vermek kimin aklına gelmiştir sorgulanmaz. Hatta tıpkı kelimeyi tekraren art geriye söylerse kişi biraz da başı karışır, bunu söylemek nereden aklımıza gelmiş diye şaşırır da, fakat bunu değiştirmek yeni bir lisan türetmek üzere fikirlere birden fazla vakit geçiş yapılmaz. İşte ailemizin kullandığı lisana de birden fazla vakit yaklaşımımız budur. Kimi gramer yanlışlarını, lisan kullanım yanlışlarını, lisanın ne kadar varlıklı yahut yoksul oluşunu vakit zaman görür, bilir, hissederiz ancak bu lisan ezeli ve tek üzere gelir. Onu değiştirmek ise zihnimizce neredeyse imkansız üzeredir. Şayet gelişmiş bir iç görüye sahipsek bu lisan dışında de lisanların var olduğunu ve hatta tahminen daha hoş lisanlar olduğunu ise yetişkinliğimizde fark etmeye başlayabiliriz. Lakin fark etmek uygulamak için her vakit kâfi değildir.
seneler uzunluğu konuştuğumuz ana lisanı bırakmak ya da yeni lisanlar öğrenmeye çalışmak bir anda olmaz evvel direnç gösteririz. Çünkü bu ailemizin mirasını eksiğiyle yükseğiyle yordamak manasına gelir ki, ömrümüzün aşikâr bir periyodunu sırf bu lisanla geçirmiş bizler, özeleştiri yaparken de buluruz kendimizi. Birtakım yanılgılar, kaçırılan fırsatlar, haklı olduğumuzu sandığımız davaların haksızı olduğumuzu farketmek o denli kolay iş değildir. 1000 kesimlik bir yapbozun kesimlerinin yanlış yerlerde olduğunu görüp, kimi vakit -kaba tabiriyle- kanırtarak yerlerinden kaldırılmak adabıyla daha manalı bir bütün oluşturabileceği yerlere yerleştirme uğraşına girişmek demektir; değişim. ötürüsıyla tüm bu tecrübe baş karıştırıcı, sancılı, üzücü, yorucu ve yavaş olabilir. Terapiye beşerler sıklıkla tam da burada muhtaçlık duyar. Kıssalar, yaşananlar, problemler farklı farklı olsa da ’bu biçimde gördüm, duydum ve uyguladım ancak tüm bunlar bugün fonksiyonsuz kalıyor, yetmiyor ne yapmalıyım?’ der bizlere mealen danışanlar. Zira dostlarımız, eşimiz/sevgilimiz, iş arkadaşlarımız hepsi birer lisan kullanır ve bizler o lisana ucundan kıyısından, onlarda bizim lisanımıza ucundan kıyısından adapte olmaya çalışır ve bağlantı burada başlar. Adapte olamadığımız, bağlantı kuramadığımız, anlayamadığımız, anlamlandıramadığımız, anlatamadığımız her ne var ise fonksiyonelliği bozucu yollara hakikat sürgün eder bizleri. İşte bunun bir sürgün hayatına dönüşmesine gerek olmadığı umudunu ve fikrini terapi verir bizlere.
Terapi lanse edilenin tersine; dedikodu ve sohbet masası değildir ötürüsıyla istediğimiz/ihtiyaç duyduğumuz/bizi kısa periyodik keyifli eden; onaylamayı, tasdik edilmeyi, sırt sıvazlamayı bize vermez. O niçinle sıklıkla keyifli gelmez; emek, uğraş, çokça baş karışıklığı ve sorgulama getirir; yüzleştirir. olağan olarak tüm bu bakılırsavleri kabul ve nezaket çerçevesinde gerçekleştirir. Terapi bizlere yeni versiyonumuzla bir yetişkin olmayı, yetişkin bir pencere açmayı öğretir, bu pencereleri fonksiyonel bir biçimde koordine edebilme yetimizi yapılandırır, hatırlatır ve o pencereden bakmanın keyfine varınca iç huzura ereriz. İşte terapiyi düzgünleştirici kılan da budur. Çünkü her danışan sorunun tahlilini ortasında saklar, sadece kimi vakit bu yolda bir eşlikçiye muhtaçlık duyabilir. İç huzura sahip yeni versiyonlarınızla tanışmanız dileğiyle. Kendinize nazik davranın, hoşçakalın.
seneler uzunluğu konuştuğumuz ana lisanı bırakmak ya da yeni lisanlar öğrenmeye çalışmak bir anda olmaz evvel direnç gösteririz. Çünkü bu ailemizin mirasını eksiğiyle yükseğiyle yordamak manasına gelir ki, ömrümüzün aşikâr bir periyodunu sırf bu lisanla geçirmiş bizler, özeleştiri yaparken de buluruz kendimizi. Birtakım yanılgılar, kaçırılan fırsatlar, haklı olduğumuzu sandığımız davaların haksızı olduğumuzu farketmek o denli kolay iş değildir. 1000 kesimlik bir yapbozun kesimlerinin yanlış yerlerde olduğunu görüp, kimi vakit -kaba tabiriyle- kanırtarak yerlerinden kaldırılmak adabıyla daha manalı bir bütün oluşturabileceği yerlere yerleştirme uğraşına girişmek demektir; değişim. ötürüsıyla tüm bu tecrübe baş karıştırıcı, sancılı, üzücü, yorucu ve yavaş olabilir. Terapiye beşerler sıklıkla tam da burada muhtaçlık duyar. Kıssalar, yaşananlar, problemler farklı farklı olsa da ’bu biçimde gördüm, duydum ve uyguladım ancak tüm bunlar bugün fonksiyonsuz kalıyor, yetmiyor ne yapmalıyım?’ der bizlere mealen danışanlar. Zira dostlarımız, eşimiz/sevgilimiz, iş arkadaşlarımız hepsi birer lisan kullanır ve bizler o lisana ucundan kıyısından, onlarda bizim lisanımıza ucundan kıyısından adapte olmaya çalışır ve bağlantı burada başlar. Adapte olamadığımız, bağlantı kuramadığımız, anlayamadığımız, anlamlandıramadığımız, anlatamadığımız her ne var ise fonksiyonelliği bozucu yollara hakikat sürgün eder bizleri. İşte bunun bir sürgün hayatına dönüşmesine gerek olmadığı umudunu ve fikrini terapi verir bizlere.
Terapi lanse edilenin tersine; dedikodu ve sohbet masası değildir ötürüsıyla istediğimiz/ihtiyaç duyduğumuz/bizi kısa periyodik keyifli eden; onaylamayı, tasdik edilmeyi, sırt sıvazlamayı bize vermez. O niçinle sıklıkla keyifli gelmez; emek, uğraş, çokça baş karışıklığı ve sorgulama getirir; yüzleştirir. olağan olarak tüm bu bakılırsavleri kabul ve nezaket çerçevesinde gerçekleştirir. Terapi bizlere yeni versiyonumuzla bir yetişkin olmayı, yetişkin bir pencere açmayı öğretir, bu pencereleri fonksiyonel bir biçimde koordine edebilme yetimizi yapılandırır, hatırlatır ve o pencereden bakmanın keyfine varınca iç huzura ereriz. İşte terapiyi düzgünleştirici kılan da budur. Çünkü her danışan sorunun tahlilini ortasında saklar, sadece kimi vakit bu yolda bir eşlikçiye muhtaçlık duyabilir. İç huzura sahip yeni versiyonlarınızla tanışmanız dileğiyle. Kendinize nazik davranın, hoşçakalın.