Abide
Üye
Birden fazla vakit bizlere gelen sorular, çocuklarla gündelik meseleler yaşandıktan daha sonra ya da yaşanırken yapılacaklar üzerinedir. halbuki biz meseleler hiç çıkmadan ve yaşanmadan evvelki süreci daha epey önemseriz. Zira her çocuğun, “sorun” ismi altında gördüğümüz davranışları bize bir muhtaçlığı yansıtır. O muhtaçlıkları karşılandığında krizlerin yahut sorun olarak gelen birçok şeyin ortadan kalktığını gözlemleriz.
Çocukların gereksinimlerini görmek her vakit kolay değildir. Bunun için ebeveynlerin de kendi evlatlarını güzel tanımaları ve gözlemlemeleri gerekir. Birçok annenin bu hislere sahip olduğunu düşünüyorum. Hiç konuşmayan bir bebeğe bakım verebilmek için, bu hisleri takip etmek, sinyalleri görmek, almak ve gereksinimi karşılamak gerekir. O bebek büyüdükçe, zannederiz ki bize kendini daima sözcüklerle ifade edecek. Fakat o denli değildir işin aslı.
Gün ortasında oyun, hareket, irtibat, ebeveynle bir arada “kaliteli” vakit, yeme-içme, banyo, uyku, tuvalet, açık havaya çıkmak üzere gereksinimlerinin karşılanması gerekir. Çocuk gün içerisinde annesinin bir türlü kendisine vakit ayıramayışından “öfke krizleri” ile yakınıp bunu sözcüklere dökemeyebilir. Ya da fazlaca yorulup, bunun farkına varamadığı vakit içinderda “her şeye ağlayarak” bir sinyal gönderiyor olabilir. Burda iş, ebeveyne düşer ve ebeveyn, çocuğunun yorulduğu ve acıktığı vakit içinderda nasıl reaksiyon verdiğini ya da yaşadığı krizin arkasında diğer bir temel gereksinimin bilinmeyen olduğunu nazaranbilmelidir.
Okulda akranlarıyla ya da öğretmeniyle bir sorun yaşayan çocuk, tüm günün gerilimini annesini ya da babasını gördüğünde onlara nazlanarak ve bağırarak atmaya da çalışabilir. Bu çocuğun inançlı alanında hissini yaşamaya muhtaçlığı olduğunu gösterir. Üzerinize alınmadan, o hissini yaşamasına müsaade vermek hayli değerli.
Sıkıntılar yaşanmadan önlemenin en hoş yollarından biri rutin oluşturmaktır. Rutinlere oyun, hareket, ebeveynle vakit içinder eklenirse ve çocuk bu rutinini bilirse karşılıklı olarak krizlerin, yaşanan gündelik problemlerin azaldığını gözlemleyebiliriz.
Çocuğunu teşhis, sinyali yakala ve daha sorun çıkmadan muhtaçlığını karşıla, ancak ne olursa olsun susturma, yutturma ve tutturma sevgili ebeveyn.
Çocukların gereksinimlerini görmek her vakit kolay değildir. Bunun için ebeveynlerin de kendi evlatlarını güzel tanımaları ve gözlemlemeleri gerekir. Birçok annenin bu hislere sahip olduğunu düşünüyorum. Hiç konuşmayan bir bebeğe bakım verebilmek için, bu hisleri takip etmek, sinyalleri görmek, almak ve gereksinimi karşılamak gerekir. O bebek büyüdükçe, zannederiz ki bize kendini daima sözcüklerle ifade edecek. Fakat o denli değildir işin aslı.
Gün ortasında oyun, hareket, irtibat, ebeveynle bir arada “kaliteli” vakit, yeme-içme, banyo, uyku, tuvalet, açık havaya çıkmak üzere gereksinimlerinin karşılanması gerekir. Çocuk gün içerisinde annesinin bir türlü kendisine vakit ayıramayışından “öfke krizleri” ile yakınıp bunu sözcüklere dökemeyebilir. Ya da fazlaca yorulup, bunun farkına varamadığı vakit içinderda “her şeye ağlayarak” bir sinyal gönderiyor olabilir. Burda iş, ebeveyne düşer ve ebeveyn, çocuğunun yorulduğu ve acıktığı vakit içinderda nasıl reaksiyon verdiğini ya da yaşadığı krizin arkasında diğer bir temel gereksinimin bilinmeyen olduğunu nazaranbilmelidir.
Okulda akranlarıyla ya da öğretmeniyle bir sorun yaşayan çocuk, tüm günün gerilimini annesini ya da babasını gördüğünde onlara nazlanarak ve bağırarak atmaya da çalışabilir. Bu çocuğun inançlı alanında hissini yaşamaya muhtaçlığı olduğunu gösterir. Üzerinize alınmadan, o hissini yaşamasına müsaade vermek hayli değerli.
Sıkıntılar yaşanmadan önlemenin en hoş yollarından biri rutin oluşturmaktır. Rutinlere oyun, hareket, ebeveynle vakit içinder eklenirse ve çocuk bu rutinini bilirse karşılıklı olarak krizlerin, yaşanan gündelik problemlerin azaldığını gözlemleyebiliriz.
Çocuğunu teşhis, sinyali yakala ve daha sorun çıkmadan muhtaçlığını karşıla, ancak ne olursa olsun susturma, yutturma ve tutturma sevgili ebeveyn.