ahmetbeyler
Yeni Üye
Kilo yerine adet olarak satılan, kimsenin kolay kolay dokunamadığı bu meyve ve sebzeler iddianızdan epey daha değerli. Her biri itinayla paketlenip sergileniyor. Reyonlarda “Seçmece abi bunlar!”, “Kesmeceee!”, “Tatması helal abla!” diyen bir satıcı da duyamazsınız.
Bir pazar otomobilini doldurabileceğiniz fiyata orada sırf tek bir karpuz alabilirsiniz. O da muhtemelen kare, üçgen ya da kalp şeklinde olur. Tüm bunların niçinini merak ediyorsanız okumaya devam edin, bir epeyce farklı şey bulacaksınız.
Bu görüntüde da nazaranceğiniz üzere fiyatlar hakikaten şok edici.
()
Loş bir ışık altında, kurdelelerle ve her birine özel paketlerle sergilenen meyvelerin ne kadar kusursuz göründüğüne bir bakın:
Kavunlar, üzümler ve öteki bütün meyveler altın orana sahiplermiş üzere harikalar. Satıldığı mağazalar kristal avizelerle, tezgahlar kaliteli mermerle donatılmış. Adeta bir sanat galerisi…
O meyvenin nerede yapıldığını ve hatta üreten kişinin ismini açıklayan bir bilgi formu dahi var. beraberinde, kaliteli bir şarap şişesinde nazaranceğiniz üzere, lezzetin detaylı bir açıklaması da yer alıyor.
Meyveler; şık giysili, kibar, âlâ eğitimli bir satıcı aracılığıyla sunuluyor. Güya bir kuyumcuda sevgilinize ikram bakıyormuşsunuz üzere değil mi? Aslında sahiden de bu meyveler armağan ediliyor, değerli olmalarının temel sebeplerinden biri de bu!
Çok eskilerden beri Japon kültüründe “hediye vermek” epey değerlidir. Misafirliğe, partiye, toplantıya gidilirken ikramlık meyve gdolayılür (Batı’da kıymetli bir şarap gdolayılmesi gibi).
Kavun ve mandalina üzere meyveler, aristokrat savaşçılar tarafınca askeri bir hükümdar olan şogunlara hediye olarak sunulurdu. Derin hürmet, takdir ve sadakatin bir işareti olarak görülürdü. İşte Japonya’da meyvelerin bu kültürel bedeli günümüze kadar devam etmektedir.
Peki diğer bir şey yerine niye meyve?
Japonya’daki armağan verme kültürü, bağların geliştirilmesinde kıymetli bir rol oynar. Ülkede yazın chugen ve kışın seibo olmak üzere iki değerli hediye verme mevsimi vardır.
Bu periyotlarda aile üyelerine, arkadaşlara, işverenlere, müşterilere, tabiplere ya da kişinin isteğine göre farklı şahıslara ikramlar verilir. Minnettarlığı söz etmenin ve münasebetleri hoş tutmanın güzel bir yolu olarak görülür.
Japon kültüründe mevsimlerin büyük bir tesiri vardır ve Japonlar yılın farklı vakit içinderının her biçimde temsil edilmesini önemserler. Meyvenin mevsimselliği, o mevsimin renklerini, kokularını ve tatlarını insanlara yaşattığı için çoklukla uygun bir armağan olarak görülür.
Antik çağlardan beri meyve, Japonya’da yaygın olan Şinto ve Budist dinlerinde ortak bir adak olmuştur. Klasik Japon meskenlerinde, ekseriyetle meyve yahut pirinç üzere yiyeceklerin konulduğu bir alan vardır ve burada ilahlara meyve üzere yiyecekler sunulur. Sunağında birkaç portakal ve bir fincan sake(Japon içkisi) olan bir tapınak görmek sıra dışı bir durum değildir.
Kusurlu görünen hiç bir yiyeceğe mağaza raflarında yer yoktur.
bayağı bir süpermarkette bile tek tek paketlenmiş elmalar yahut şeftaliler görürsünüz, hepsi birebir uzunluk ve renktedir. Görünüşüne gösterilen ihtimam, tadına da yansıtılarak insanların meyvenin tüm taraflarından keyif alması sağlanır.
Meyve ve sebzelerin bu kadar fahiş fiyatlarda olmasının temel niçini ise bu mamüllerin üretim süreciyle ilgili. Meyveler kusursuz görünmeli, tam hakikat hale sahip olmalı ve mükemmel bir tada sahip olmalıdır.
Bu yüksek standartları büyük şirketler değil, Japonya’nın farklı bölgelerindeki özel çiftçiler uygular, yetiştirme şartlarını sıkı bir biçimde izlerler.
Japon çiftçiler, sırf o muhakkak yerde yetiştirildiğinde kusursuz olabilen kendi benzersiz meyve çeşitlerini geliştirirler. Yetiştirme sürecinde her meyveye güneşte yanmaması için bir şapka takılır ve besin unsurlarını o meyvede ağırlaştırmak için kısım yahut asma başına sadece bir meyve yetiştirildiği dahi olur.
Ayrıca kavunların kusursuz biçimde olmasını sağlamak için masaj yaparlar. Meyveyi şeker içeriği için tarayabilen bir robotik teknolojiye bile sahipler.
Tabii bütün bu pahalılık, yalnızca armağan kültürüne ve ihtimamlı yetiştirmeye bağlanamaz; Japonya’daki tarım toprağı oranının az olması da meblağları etkiliyor.
Japonya’da çiftçiliğin GSYİH’deki oranı yalnızca %1 ve çiftçiler nüfusun %3,4’ünü oluşturuyor. Ülkedeki tarım yerlerinin yalnızca %12’sinde mahsul yetiştiriliyor ve bunun birden fazla pirinç üretimi için kullanılıyor.
Ayrıca çiftlikler ve tarlalar küçük boyuttadır. Örneğin bir Japon çiftliğinin ortalama büyüklüğü 4,7 dönüm iken Amerika Birleşik Devletleri’nde 490 dönümdür. Küçük çiftlikler büyük çiftliklerden daha az verimlidir ve küçük çiftçilerin maliyetleri düşürmek için gereken makinelere yatırım yapacak paraları azdır.
İyi de niye meyve ve zerzevat ithal etmiyorlar?
Japon tüketiciler ithal sebzeler yerine mahallî olarak üretilen sebzeler tercih ediyor. Alışveriş yapanların %46’sı, yabancı çiftlik mamüllerinin Japon mamüllerinden daha ucuz olduğuna inanıyor. %76 üzere büyük bir oran ise ithal mamüllerin sağlıklı olmadığına inanıyor.
Yabancı çiftlik mamüllerine yönelik bu küçümseme niçiniyle kentli tüketiciler, Japon külçeşidinin de tesiriyle meyve ve zerzevata para saçmaya devam ediyor.
Ancak ne olursa olsun, Japon çiftçiliğinin gelecekte sürdürülemez olduğu düşünülüyor. Japon bir çiftçinin ortalama yaşı 65 ve yeni çiftçi oranı düşük olduğu için bu kültürde önemli değişimler olacaktır.
Ülke, 1961 yılında, tükettiği besinlerin %78’ini üretirken; son senelerda bu oran %30’a kadar düştü. Gelecekte fazlaca daha fazla düşecek ve bu düşüşle birlikte Japonya’daki tüketiciler, beğenseler de beğenmeseler de yiyecekleri için hayli daha az ödemeye başlayacak.
Bir pazar otomobilini doldurabileceğiniz fiyata orada sırf tek bir karpuz alabilirsiniz. O da muhtemelen kare, üçgen ya da kalp şeklinde olur. Tüm bunların niçinini merak ediyorsanız okumaya devam edin, bir epeyce farklı şey bulacaksınız.
Bu görüntüde da nazaranceğiniz üzere fiyatlar hakikaten şok edici.
()
- Sadece bir adet karpuzun fiyatı yaklaşık 2500 TL
- Bir adet çilek 225 TL
- İki adet armut 600 TL
- Ananas 375 TL
- Kavun yaklaşık 1900 TL
- Bir salkım üzüm ise 3000 TL’den çok.
Loş bir ışık altında, kurdelelerle ve her birine özel paketlerle sergilenen meyvelerin ne kadar kusursuz göründüğüne bir bakın:
Kavunlar, üzümler ve öteki bütün meyveler altın orana sahiplermiş üzere harikalar. Satıldığı mağazalar kristal avizelerle, tezgahlar kaliteli mermerle donatılmış. Adeta bir sanat galerisi…
O meyvenin nerede yapıldığını ve hatta üreten kişinin ismini açıklayan bir bilgi formu dahi var. beraberinde, kaliteli bir şarap şişesinde nazaranceğiniz üzere, lezzetin detaylı bir açıklaması da yer alıyor.
Meyveler; şık giysili, kibar, âlâ eğitimli bir satıcı aracılığıyla sunuluyor. Güya bir kuyumcuda sevgilinize ikram bakıyormuşsunuz üzere değil mi? Aslında sahiden de bu meyveler armağan ediliyor, değerli olmalarının temel sebeplerinden biri de bu!
Çok eskilerden beri Japon kültüründe “hediye vermek” epey değerlidir. Misafirliğe, partiye, toplantıya gidilirken ikramlık meyve gdolayılür (Batı’da kıymetli bir şarap gdolayılmesi gibi).
Kavun ve mandalina üzere meyveler, aristokrat savaşçılar tarafınca askeri bir hükümdar olan şogunlara hediye olarak sunulurdu. Derin hürmet, takdir ve sadakatin bir işareti olarak görülürdü. İşte Japonya’da meyvelerin bu kültürel bedeli günümüze kadar devam etmektedir.
Peki diğer bir şey yerine niye meyve?
Japonya’daki armağan verme kültürü, bağların geliştirilmesinde kıymetli bir rol oynar. Ülkede yazın chugen ve kışın seibo olmak üzere iki değerli hediye verme mevsimi vardır.
Bu periyotlarda aile üyelerine, arkadaşlara, işverenlere, müşterilere, tabiplere ya da kişinin isteğine göre farklı şahıslara ikramlar verilir. Minnettarlığı söz etmenin ve münasebetleri hoş tutmanın güzel bir yolu olarak görülür.
Japon kültüründe mevsimlerin büyük bir tesiri vardır ve Japonlar yılın farklı vakit içinderının her biçimde temsil edilmesini önemserler. Meyvenin mevsimselliği, o mevsimin renklerini, kokularını ve tatlarını insanlara yaşattığı için çoklukla uygun bir armağan olarak görülür.
Antik çağlardan beri meyve, Japonya’da yaygın olan Şinto ve Budist dinlerinde ortak bir adak olmuştur. Klasik Japon meskenlerinde, ekseriyetle meyve yahut pirinç üzere yiyeceklerin konulduğu bir alan vardır ve burada ilahlara meyve üzere yiyecekler sunulur. Sunağında birkaç portakal ve bir fincan sake(Japon içkisi) olan bir tapınak görmek sıra dışı bir durum değildir.
Kusurlu görünen hiç bir yiyeceğe mağaza raflarında yer yoktur.
bayağı bir süpermarkette bile tek tek paketlenmiş elmalar yahut şeftaliler görürsünüz, hepsi birebir uzunluk ve renktedir. Görünüşüne gösterilen ihtimam, tadına da yansıtılarak insanların meyvenin tüm taraflarından keyif alması sağlanır.
Meyve ve sebzelerin bu kadar fahiş fiyatlarda olmasının temel niçini ise bu mamüllerin üretim süreciyle ilgili. Meyveler kusursuz görünmeli, tam hakikat hale sahip olmalı ve mükemmel bir tada sahip olmalıdır.
Bu yüksek standartları büyük şirketler değil, Japonya’nın farklı bölgelerindeki özel çiftçiler uygular, yetiştirme şartlarını sıkı bir biçimde izlerler.
Japon çiftçiler, sırf o muhakkak yerde yetiştirildiğinde kusursuz olabilen kendi benzersiz meyve çeşitlerini geliştirirler. Yetiştirme sürecinde her meyveye güneşte yanmaması için bir şapka takılır ve besin unsurlarını o meyvede ağırlaştırmak için kısım yahut asma başına sadece bir meyve yetiştirildiği dahi olur.
Ayrıca kavunların kusursuz biçimde olmasını sağlamak için masaj yaparlar. Meyveyi şeker içeriği için tarayabilen bir robotik teknolojiye bile sahipler.
Tabii bütün bu pahalılık, yalnızca armağan kültürüne ve ihtimamlı yetiştirmeye bağlanamaz; Japonya’daki tarım toprağı oranının az olması da meblağları etkiliyor.
Japonya’da çiftçiliğin GSYİH’deki oranı yalnızca %1 ve çiftçiler nüfusun %3,4’ünü oluşturuyor. Ülkedeki tarım yerlerinin yalnızca %12’sinde mahsul yetiştiriliyor ve bunun birden fazla pirinç üretimi için kullanılıyor.
Ayrıca çiftlikler ve tarlalar küçük boyuttadır. Örneğin bir Japon çiftliğinin ortalama büyüklüğü 4,7 dönüm iken Amerika Birleşik Devletleri’nde 490 dönümdür. Küçük çiftlikler büyük çiftliklerden daha az verimlidir ve küçük çiftçilerin maliyetleri düşürmek için gereken makinelere yatırım yapacak paraları azdır.
İyi de niye meyve ve zerzevat ithal etmiyorlar?
Japon tüketiciler ithal sebzeler yerine mahallî olarak üretilen sebzeler tercih ediyor. Alışveriş yapanların %46’sı, yabancı çiftlik mamüllerinin Japon mamüllerinden daha ucuz olduğuna inanıyor. %76 üzere büyük bir oran ise ithal mamüllerin sağlıklı olmadığına inanıyor.
Yabancı çiftlik mamüllerine yönelik bu küçümseme niçiniyle kentli tüketiciler, Japon külçeşidinin de tesiriyle meyve ve zerzevata para saçmaya devam ediyor.
Ancak ne olursa olsun, Japon çiftçiliğinin gelecekte sürdürülemez olduğu düşünülüyor. Japon bir çiftçinin ortalama yaşı 65 ve yeni çiftçi oranı düşük olduğu için bu kültürde önemli değişimler olacaktır.
Ülke, 1961 yılında, tükettiği besinlerin %78’ini üretirken; son senelerda bu oran %30’a kadar düştü. Gelecekte fazlaca daha fazla düşecek ve bu düşüşle birlikte Japonya’daki tüketiciler, beğenseler de beğenmeseler de yiyecekleri için hayli daha az ödemeye başlayacak.
- Kaynaklar: Japan Today, DiGJAPAN!, Independent, Business Insider