Google’da Yapılan Depresif Aramaların Artmasının Sebepleri

ahmetbeyler

Yeni Üye
Geçtiğimiz günlerde Google, en hayli aranan sözleri deklare etti. Bu sözlerin birçoğuna gülüp eğlenmiş olsak da “Ben niye…” ile başlayan cümlelerin devamında aratılanlar pek düşündürücü. Doğal ki bu aramalar tüm ülkeyi genellemek için bir kıstas değil lakin “Ben niye…” diye başlayan birinci 10 aramadaki depresif ruh hali de gözle görülür biçimde belirli oluyor.

Siz yapmamış olsanız da etrafınızdaki beşerler bu aramaları yapmış olabilir. Pekala niye kendisini makus hisseden insan sayısı bu kadar attı? Bir şeylerin aksi gittiği belli ve bugün o karşıt giden şeyleri daima birlikte anlamaya, çözmeye çalışacağız.

Öncelikle şu malum Google aramalarına bir daha bir bakalım. “Ben niye…” cümlesini işte bu biçimde tamamlamışız:

  1. Ben niye sevilmiyorum
  2. Ben niye bu kadar çirkinim
  3. Ben niye doğdum
  4. Ben niye dışlanıyorum
  5. Ben niye eziğim
  6. Ben niye ağlıyorum
  7. Ben niye bu biçimdeyim
  8. Ben niye yalnızım
  9. Ben niye yaşıyorum
  10. Ben niye meskende kaldım
Şimdi bu aramaları biraz daha yakından inceleyelim.


İlk 10’da yer alan bu cümlelerin geneline baktığımızda şubat, haziran ve temmuz aylarında ağır bir biçimde artış yaşandığını görüyoruz. Şubat ayında ‘Sevgililer Günü’ olması sebebiyle bu artışın niçini çok doğal. Baktığınız her yerde kalpler, keyifli çiftler varken kendinizi daha epey mutsuz hissetmenizden daha olağan bir şey yoktur.

Haziran ve temmuz aylarında ne olduğuna gelecek olursak; hatırlarsınız ki Covid-19’un ömrümüze girmesiyle bir arada, uzun bir pandemi sürecinden geçtik. Sokağa çıkma yasakları, maske takma mecburiliği ve kısıtlamalar derken de hayli sıkıldık. Haziran ayında son sokağa çıkma yasaklarını yaşadık. Bu süreç boyunca kimimiz ailemizle, kimimiz arkadaşlarımızla kimimiz ise tek başımıza evlerimizdeydik. Konutlarımızda kapalı kaldığımız bu son günlerde yalnız olmasak bile kimi birtakım kendimizi yalnız hissettiğimiz de oldu. Temmuz ayına geldiğimizde ise dışarıya çıkmaya, toplumsallaşmaya başladık. Bu kere da kalabalıklar ortasında yalnız hissettik.

Üstelik interneti de daha fazla kullanmaya başladık.



TÜİK bilgilerine nazaran; 2022 yılında 16-74 yaş ortası bireyler ortası internet kullanım oranı %85’e ulaştı. Geçtiğimiz yıl ise bu oran %82,6’ydı. İnternete erişim imkanı olan hane oranı ise bir daha misal bir oranda artış göstererek %94,1’e yükseldi.

Ergenlik devrindeki bireylerde de internet ve toplumsal medya kullanması büyük ölçüde arttı. Hepimizin geçtiği ergenlik döneminde bireyler, kendilerini sosyal dünyadan soyutlamaya, sevilmediğini hissetmeye meyillidir. bu vakitteki bireylerin internet kullanmasının artması da biraz evvel bahsetmiş olduğumiz “Ben niye sevilmiyorum?” gibi cümlelerin Google arama motorunda en çok arananlara girmesinde bir etken olabilir.

Her şeyi de Covid-19’a bağlayamayız alışılmış.


Pandemi süreci boyunca konutlarımızda otururken en epeyce yaptığımız aktivitelerden biri sosyal medyada dolaşmaktı. Kullandığımız uygulama sayısı ve telefon, bilgisayar, televizyon karşısında geçirdiğimiz müddet de büyük ölçüde arttı.

Sanal dünyanın bize yansımaları da psikolojimizi olumsuz istikamette etkiledi. Zira ne vakit Instagram’da, Twitter’da gezsek güzel/yakışıklı beşerler görüyorduk. Bunun kararı olarak da kendimizi beğenmemeye başladık ve öz itimadımız giderek düştü.

Öz inancımızın düşmesi toplumsal ilgilerimizi de etkiledi.


Kalabalık ortamlara girmek, yeni arkadaşlar edinmek konusunda daha fazlaca tereddüt yaşamaya başladık. Zira toplumsal medyanın hayatımıza soktuğu hoşluk algısı hepimizi tesiri altına almıştı ve kendimizi beğenmemeye başlamıştık. ötürüsıyla öteki insanların da bizi beğenmeyeceğini düşünüyorduk.

…Ve sonuç olarak depresyona girdik.


  • OECD datalarına göre 2010-2020 yılları içinde antidepresan kullanım oranlarındaki artış.
OECD bilgilerine nazaran son 2010-2020 yılları içinde günlük antidepresan kullanması %50 oranında artış gösterdi. Biliyorsunuz ki bir periyot ülkemizde antidepresan kullanmak, ruhsal dayanak almak konusunda büyük ön yargılar vardı. Gördüğümüz haberler, ekonomik şartlar, toplumsal baskılar derken de depresyon oranları gitgide artıyor. Yani depresyonumuzun tek bir sebebi olduğunu söylemek yanlış olur.

aynı vakitte TÜİK bilgilerine nazaran boşanma oranları da son senelerda yükselişe geçti. Yani ikili bağlarımızda de başaramadık…


Dedelerimiz, ninelerimiz mektupla haberleşirlerken, çeşmenin başında birbirlerini görmek için beklerlerken ilgi hayatları hayli daha kolaydı. Çünkü ellerindeki küçük bir kutu aracılığıyla her saniye farklı yüzler görmüyorlardı. Etraflarında kim var ise onu görüyor, birisini beğendikleri zaman “Daha hoşunu görür müyüm?” düşüncesiyle hareket etmiyorlardı.

Günümüzde ise telefonlarımızdaki sayısız uygulamada çeşit çeşit beşerle karşılaşabiliyoruz. Bu sebeple de karşımızdaki beşerden daha güzeli, daha uygunu, daha fikirli birisi olabileceği niyeti aklımızın bir kenarına yer edebiliyor. Elimizdekinin değerini bilmiyor, daha fazlasını istiyoruz. Maalesef ‘daha fazla’sını istememiz de birden fazla vakit hüsranla sonuçlanıyor. Sonuç olarak yalnız kalıyor, mutsuz hissediyor ve depresyona giriyoruz.

Yani her şeyi kendimize ‘biz’ yapıyoruz.


Herhangi bir hususta çıkmaza girdiğinizi düşünüyorsanız, kendinizi mutsuz ve depresyonda hissediyorsanız ruhsal takviye almaktan çekinmemelisiniz. İnsanız, hepimiz sevmeye, sevilmeye muhtaçlık duyuyoruz. Lakin işe evvel kendimizi sevmekle başlamalıyız.

hiç birimiz toplumsal medyada gördüğümüz ve neredeyse hepsi birbirine benzeyen kadınlar/erkekler üzere olamayabiliriz. Hakikaten hepimiz tıpkı olursak bizi ‘özel’ kılan şeyleri de kaybedebiliriz…

  • Kaynaklar: TÜİK (Evlenme-boşanma verileri), TÜİK (İnternet kullanım istatistikleri), OECD, EuroNews