ahmetbeyler
Yeni Üye
Genelde dedikoduyu daha hayli bayanların yaptığı düşünülür. Hatta Google’daki dedikodu içerikli görseller, bu bahis üzerine çalışan uzmanlar tarafınca tahlil edildiğinde, %62 oranla dedikodunun bayanlarla temsil edildiği görülüyor. adamların dedikodu görsellerinde temsil edilme oranları ise %7.
Tabii bu durum, ‘’erkekler dedikodu yapmaz’’ inancını pekiştiriyormuş üzere görünse de durum hiç de o denli değil. Yapılan araştırmalar, adamların de en az bayanlar kadar dedikodu yaptığını ortaya koydu. Araştırmaların sonuçlarını duyar duymaz fazlaca şaşıracaksınız…
Aslında dedikodu klâsik devirlerde, günümüzde olduğu üzere olumsuz bir manaya sahip değildi.
Dedikodunun en eski kullanım amacına baktığımızda; kimin berbat, kimin yeterli olduğu, kime güvenilemeyeceği yahut kimin saçma sapan konuştuğu hakkında toplumsal olarak bilgi toplama ve aktarma biçimi diyebiliriz. Hatta evrimsel psikolog Robin Dunbar; dilin, insanların dedikodu yapması için evrimleştiğini öne sürüyor. pek farklı değil mi?
Aslında dedikodunun, toplumsal ahengi sağlayan ve insanların birbirleriyle çatışmasını engelleyen bir iletişim biçimi olduğu söylenebilir. örneğin Orta Çağ boyunca dedikodunun karşılık geldiği manaya baktığımızda, doğum yapan bayanların birbirlerini desteklemek için kullandıkları bir konuşma biçimi olduğunu görürüz.
Dedikodunun manası vakit içinde değişerek arkadaş yahut tanıdık da dahil boş konuşma yapan her insanın (dedikoducuların) yaptığı olumsuz bir davranışa dönüştü. Bu durum, 16-18. yüzyıl ortası Avrupa’da, büyücülükle suçlanan bireylere itham edilen kötü bir irtibat tarzı olarak kabul gördü. Bilhassa Orta Çağ Avrupa’sı cadı avlarında, bayanlar dedikodu yaptıkları sebebi öne sürülerek suçlanmaktaydı. Bundan mütevellit dedikodu, bayanların yaptığı olumsuz telaffuzlar olarak algılandı ve toplumda bu türlü yer etti.
örneğin 17 ve 18. yüzsenelerda adamların, İngiliz kahvehanelerinde zekalarını ve entelektüel yeteneklerini sergiledikleri sohbetler (yani bir nevi dedikodular) de önemli sohbetler kategorisine dahil edildi. Yani dedikodu bir nevi önemli sohbet olarak isimlendirilmiş. İşte tam da bu noktada, bir psikoloğun yaptığı araştırmada, aslında dedikodunun erkekler tarafınca politik bir telaffuz olarak kullanıldığı söz ediliyor. Zira genelde erkekler, ‘’ben dedikodu yapmam ama…’’ diyerek dedikodu üzerine konuşmaya devam ederek aslında dedikodu yapıyor. bu biçimdece erkekler, bunu stratejik ve ideolojik bir araç haline getiriyor. Yani aslında erkekler, yaptıkları dedikoduyu diğer sohbet çeşidi olarak tanımlayarak yaptıklarının üstünü örtüyor üzere de düşünebilirsiniz.
Aslında dedikodu, olumlu ve olumsuz hisleri tabir etmenin bir yolu:
örneğin iş yerlerinde de çoğunlukla insanların, birbirlerinin dedikodularını yaptığını bakılırsabilirsiniz. Bir nevi dedikoduyu, ortamda bulunan sosyal adaletsizliğe karşı reaksiyon olarak da düşünebiliriz. İşte bu durumda dedikodunun çok insani bir durum olduğunu ve cinsiyetlerden bağımsız olduğunu nazaranbiliriz.
örneğin kimisi, iş yerlerindeki etik yahut profesyonellik dışı halleri da bir diğeriyle dedikodu yaparak eleştirebilir. Bu durum bir manada işlerin düzelmesini sağlayabilir ve çalışan herkes üzerine düşeni daha dikkatle yapmaya başlayabilir. bir daha bu alanda çalışmaları olan bireylerin, bir kurumda cinsel istismar olayı görüldüğü vakit, bahisle ilgili yapılan dedikodunun susmaktan daha güzel olduğunu söylemiş oldukleri görülmekte. Zira araştırmacılara nazaran, her insanın söylemekten sakındığı bir gerçeğin ortaya çıkması bu sayede mümkün oluyor. Doğal bu bahsettiklerimiz, dedikodunun kabul edilebilir taraflarıydı. örneğin bir kişiyi niçinsizce eleştirmek ve karalamak için yapılan dedikodu, kişinin prestijini zedeleyici bir zorbalık tipidir, ki bu da birçok şahsa nazaran çok makûs bir durum olarak kabul edilir.
Kadınlar da erkekler de dedikodu yapar ama dedikodu yapma maksatları birbirlerinden farklıdır.
Journal of Gender Studies isimli mecmuada yayımlanan bir çalışmada, dedikodu yapmanın cinsiyete göre farklılaşıp farklılaşmadığı inceleniyor. 2230 bireyden oluşan iştirakçi kümesine anket çalışması uygulanıyor ve ankette iştirakçilere, bir arkadaşlarına tanım ediyormuş üzere yeni tanıştıkları birini tanım etmeleri isteniyor. Bunun üzerine ortaya çıkan araştırma bulgularında, kadınların ve adamların birebir oranda dedikodu yaptığı tespit ediliyor.
Dedikodu üzerine yapılan başka çalışmalarda da emsal sonuçlar ortaya çıksa bile kıymetli bir nüans farkı bulunuyor. O da bayan ve erkek bireylerin dedikoduyu kullanma emelinin farklı olması. Araştırmalarda, bayanların, diğerlerinin fizikî imgesi yahut bağları üzere sosyal mevzular hakkında daha fazla dedikodu yaptıkları ifade ediliyor.
adamların ise dedikoduyu daha agresif, rekabetçi biçimde kullandıkları tespit ediliyor. Yani erkekler için dedikodu yapmanın maksadı, rakip gördükleri bireyleri ortamdan dışlamak. Kelamın özü bayanlardan yahut erkeklerden bir grubun daha hayli dedikodu yaptığını söyleyemeyiz. Yalnızca her iki cinsiyetin de dedikodu yaptığından fakat bunu yapma biçiminin farklı olduğundan kelam edebiliriz. Pekala sizce bu okuduklarınız haricinde, dedikodu yapmanın cinsiyetle ne üzere bir bağlantısı olabilir? Niyetlerinizi yorumlara yazabilirsiniz.
Editör Notu: “Kadınlar ve erkekler eşit oranda dedikodu yapıyorsa niye resimlerdekilerin birçok bayan?” diye yorum yazmaya gelen bedelli okuyucularımızı şimdiden uyarmak isterim. şüphesiz niyetiniz mantıklıdır fakat giriş kısmında okuduğunuz üzere ‘kadınların daha fazla dedikodu yaptığı’ istikametindeki genel toplumsal kabulün medyaya da sirayet etmiş olmasından dolayı adamların dedikodu yaptığı fotoğraflar fazlaca azdır. Ayrıca adamların dedikoduyla bağdaştırıldığı fotoğrafların birden fazla da bizim görsel kullanım siyasetimize uygun olmadığı için bu yazıda yer veremedim. Bu niçinle bayanların fotoğrafları mecburi olarak daha epey kullanılmıştır. Sevgiler.
Kaynaklar: Taylor and Francis, BBC, Academia, The Hungry JPEG, The Outline
Tabii bu durum, ‘’erkekler dedikodu yapmaz’’ inancını pekiştiriyormuş üzere görünse de durum hiç de o denli değil. Yapılan araştırmalar, adamların de en az bayanlar kadar dedikodu yaptığını ortaya koydu. Araştırmaların sonuçlarını duyar duymaz fazlaca şaşıracaksınız…
Aslında dedikodu klâsik devirlerde, günümüzde olduğu üzere olumsuz bir manaya sahip değildi.
Dedikodunun en eski kullanım amacına baktığımızda; kimin berbat, kimin yeterli olduğu, kime güvenilemeyeceği yahut kimin saçma sapan konuştuğu hakkında toplumsal olarak bilgi toplama ve aktarma biçimi diyebiliriz. Hatta evrimsel psikolog Robin Dunbar; dilin, insanların dedikodu yapması için evrimleştiğini öne sürüyor. pek farklı değil mi?
Aslında dedikodunun, toplumsal ahengi sağlayan ve insanların birbirleriyle çatışmasını engelleyen bir iletişim biçimi olduğu söylenebilir. örneğin Orta Çağ boyunca dedikodunun karşılık geldiği manaya baktığımızda, doğum yapan bayanların birbirlerini desteklemek için kullandıkları bir konuşma biçimi olduğunu görürüz.
Dedikodunun manası vakit içinde değişerek arkadaş yahut tanıdık da dahil boş konuşma yapan her insanın (dedikoducuların) yaptığı olumsuz bir davranışa dönüştü. Bu durum, 16-18. yüzyıl ortası Avrupa’da, büyücülükle suçlanan bireylere itham edilen kötü bir irtibat tarzı olarak kabul gördü. Bilhassa Orta Çağ Avrupa’sı cadı avlarında, bayanlar dedikodu yaptıkları sebebi öne sürülerek suçlanmaktaydı. Bundan mütevellit dedikodu, bayanların yaptığı olumsuz telaffuzlar olarak algılandı ve toplumda bu türlü yer etti.
örneğin 17 ve 18. yüzsenelerda adamların, İngiliz kahvehanelerinde zekalarını ve entelektüel yeteneklerini sergiledikleri sohbetler (yani bir nevi dedikodular) de önemli sohbetler kategorisine dahil edildi. Yani dedikodu bir nevi önemli sohbet olarak isimlendirilmiş. İşte tam da bu noktada, bir psikoloğun yaptığı araştırmada, aslında dedikodunun erkekler tarafınca politik bir telaffuz olarak kullanıldığı söz ediliyor. Zira genelde erkekler, ‘’ben dedikodu yapmam ama…’’ diyerek dedikodu üzerine konuşmaya devam ederek aslında dedikodu yapıyor. bu biçimdece erkekler, bunu stratejik ve ideolojik bir araç haline getiriyor. Yani aslında erkekler, yaptıkları dedikoduyu diğer sohbet çeşidi olarak tanımlayarak yaptıklarının üstünü örtüyor üzere de düşünebilirsiniz.
Aslında dedikodu, olumlu ve olumsuz hisleri tabir etmenin bir yolu:
örneğin iş yerlerinde de çoğunlukla insanların, birbirlerinin dedikodularını yaptığını bakılırsabilirsiniz. Bir nevi dedikoduyu, ortamda bulunan sosyal adaletsizliğe karşı reaksiyon olarak da düşünebiliriz. İşte bu durumda dedikodunun çok insani bir durum olduğunu ve cinsiyetlerden bağımsız olduğunu nazaranbiliriz.
örneğin kimisi, iş yerlerindeki etik yahut profesyonellik dışı halleri da bir diğeriyle dedikodu yaparak eleştirebilir. Bu durum bir manada işlerin düzelmesini sağlayabilir ve çalışan herkes üzerine düşeni daha dikkatle yapmaya başlayabilir. bir daha bu alanda çalışmaları olan bireylerin, bir kurumda cinsel istismar olayı görüldüğü vakit, bahisle ilgili yapılan dedikodunun susmaktan daha güzel olduğunu söylemiş oldukleri görülmekte. Zira araştırmacılara nazaran, her insanın söylemekten sakındığı bir gerçeğin ortaya çıkması bu sayede mümkün oluyor. Doğal bu bahsettiklerimiz, dedikodunun kabul edilebilir taraflarıydı. örneğin bir kişiyi niçinsizce eleştirmek ve karalamak için yapılan dedikodu, kişinin prestijini zedeleyici bir zorbalık tipidir, ki bu da birçok şahsa nazaran çok makûs bir durum olarak kabul edilir.
Kadınlar da erkekler de dedikodu yapar ama dedikodu yapma maksatları birbirlerinden farklıdır.
Journal of Gender Studies isimli mecmuada yayımlanan bir çalışmada, dedikodu yapmanın cinsiyete göre farklılaşıp farklılaşmadığı inceleniyor. 2230 bireyden oluşan iştirakçi kümesine anket çalışması uygulanıyor ve ankette iştirakçilere, bir arkadaşlarına tanım ediyormuş üzere yeni tanıştıkları birini tanım etmeleri isteniyor. Bunun üzerine ortaya çıkan araştırma bulgularında, kadınların ve adamların birebir oranda dedikodu yaptığı tespit ediliyor.
Dedikodu üzerine yapılan başka çalışmalarda da emsal sonuçlar ortaya çıksa bile kıymetli bir nüans farkı bulunuyor. O da bayan ve erkek bireylerin dedikoduyu kullanma emelinin farklı olması. Araştırmalarda, bayanların, diğerlerinin fizikî imgesi yahut bağları üzere sosyal mevzular hakkında daha fazla dedikodu yaptıkları ifade ediliyor.
adamların ise dedikoduyu daha agresif, rekabetçi biçimde kullandıkları tespit ediliyor. Yani erkekler için dedikodu yapmanın maksadı, rakip gördükleri bireyleri ortamdan dışlamak. Kelamın özü bayanlardan yahut erkeklerden bir grubun daha hayli dedikodu yaptığını söyleyemeyiz. Yalnızca her iki cinsiyetin de dedikodu yaptığından fakat bunu yapma biçiminin farklı olduğundan kelam edebiliriz. Pekala sizce bu okuduklarınız haricinde, dedikodu yapmanın cinsiyetle ne üzere bir bağlantısı olabilir? Niyetlerinizi yorumlara yazabilirsiniz.
Editör Notu: “Kadınlar ve erkekler eşit oranda dedikodu yapıyorsa niye resimlerdekilerin birçok bayan?” diye yorum yazmaya gelen bedelli okuyucularımızı şimdiden uyarmak isterim. şüphesiz niyetiniz mantıklıdır fakat giriş kısmında okuduğunuz üzere ‘kadınların daha fazla dedikodu yaptığı’ istikametindeki genel toplumsal kabulün medyaya da sirayet etmiş olmasından dolayı adamların dedikodu yaptığı fotoğraflar fazlaca azdır. Ayrıca adamların dedikoduyla bağdaştırıldığı fotoğrafların birden fazla da bizim görsel kullanım siyasetimize uygun olmadığı için bu yazıda yer veremedim. Bu niçinle bayanların fotoğrafları mecburi olarak daha epey kullanılmıştır. Sevgiler.
Kaynaklar: Taylor and Francis, BBC, Academia, The Hungry JPEG, The Outline