ahmetbeyler
Yeni Üye
Bruce Beach ismindeki adam, hayatını sürdürdüğü Chicago’yu 1970 yılında terk ederek Kanada’nın Toronto kentine iki saatlik arada bulunan küçük bir köye taşındı. bu biçimdece aklındaki çılgın fikrin birinci adımını attı.
10 yılın akabinde bu fikrini hayata geçirmeye başladı. Küçük bir Kanada kasabası olan Ontario’da bir arazi satın aldı ve projesi için gerekli teçhizatları topladı. 1980’den 1985’e kadarlık süreçte, 12.500 dolar ödeyerek 42 adet okul otobüsü satın aldı.
Satın aldığı yerine 4 metre derinliğinde bir çukur kazmaya başladı.
Otobüsleri bu çukura yerleştirdi, üstünü kalın bir beton ve toprak katmanıyla kapladı. Bunları tek başına yapmadı, fikrini duyan gönüllüler ona yardım etti(bu yardımların aslında bir çıkar bağı olduğunu yazının ilerleyen kısımlarında anlayacaksınız).
Gelelim sadede, bu kadar otobüsü yerin altına gömme sebebi neydi?
Çünkü 1970’lerin sonlarında dünya hâlâ nükleer savaş ihtimali dehşetiyle yaşıyordu. Soğuk Savaş’ın gerçek bir savaşa dönüşme ihtimali azımsanacak üzere değildi. Dünyanın bir fazlaca noktasında beşerler yıkıcı bir savaş ihtimaline karşı hazırlık yapmaktaydı.
Bruce Beach de onlardan bir tanesiydi fakat onun yaptığı bu sığınak başkalarından epeyce daha alışılmadıkydı.
Olası bir savaşa karşı elleri bağlı bir biçimde oturmak istemeyen Bruce, ABD’deki öbür aileler üzere evinin art bahçesine sıradan bir sığınak kazmak yerine Kanada’ya gidip dev bir sığınak kurmayı yeğledi.
Sığınağın ismini, Büyük Tufan öyküsünden etkilenerek Nuh’un Gemisi İki (Ark Two) koydu.
Otobüsleri ince bir işçilikle, aşikâr bir plana göre dizip gömdükten daha sonra karmaşık ve muhafazalı bir labirent düzenledi.
Otobüsleri tercih etmesinin niçinlerinden biri de çelik tabanların sığınak yapmak için hayli uygun olmasıydı.
Elektrik mühendisi olduğu için sığınağın tesisatıyla da kendisi ilgilendi.
Dizel yakıtla çalışan elektrik jeneratörlerini kullanarak sığınağa otonom elektrik tedariki sağlamayı başardı.
Ayrıca ısıtma, sıcak su ve havalandırma sistemi de yaptı.
Bu sistemler yardımıyla sığınaktaki yiyecek ve su kaynakları, insanlara onlarca yıl yetebilecekti.
Yaklaşık 1.000 metrekarelik bir alanda adeta yeraltı kenti inşa etti.
%80’i yalnızca çocuklar için olmak üzere sığınağı 500 kişi için tasarladı.
İçeride çocuk odaları, banyolar, mutfaklar, uyku kısımları, dişçi, konferans salonu, dezenfeksiyon odaları, çamaşırhane dahi bulunuyor.
Bruce Beach ve her ayrıntısı düşünülmüş sığınağı, hem vakte tıpkı vakitte mahallî idarenin baskılarına karşı direniyor.
Yerel idare, sığınağın tehlikeli olduğunu düşündüğü için 80 yaşındaki Bruce’a 30’dan fazla dava açtı. Bu çılgın adam, nükleer savaşa tedbir maksadıyla yaptığı bu sığınakta artık adalet savaşı veriyor.
Yerel halk, Bruce’a “deli” diyor lakin o bir daha de bu sığınağın er ya da geç beşerler için faydalı olacağına, onları mümkün bir tehditten koruyacağına inanmaya devam ediyor. Bugün ise ne yazık ki nükleer savaş tehlikesi hâlâ devam ediyor.
Kaynaklar: 1, 2, 3, 4, 5
10 yılın akabinde bu fikrini hayata geçirmeye başladı. Küçük bir Kanada kasabası olan Ontario’da bir arazi satın aldı ve projesi için gerekli teçhizatları topladı. 1980’den 1985’e kadarlık süreçte, 12.500 dolar ödeyerek 42 adet okul otobüsü satın aldı.
Satın aldığı yerine 4 metre derinliğinde bir çukur kazmaya başladı.
Otobüsleri bu çukura yerleştirdi, üstünü kalın bir beton ve toprak katmanıyla kapladı. Bunları tek başına yapmadı, fikrini duyan gönüllüler ona yardım etti(bu yardımların aslında bir çıkar bağı olduğunu yazının ilerleyen kısımlarında anlayacaksınız).
Gelelim sadede, bu kadar otobüsü yerin altına gömme sebebi neydi?
Çünkü 1970’lerin sonlarında dünya hâlâ nükleer savaş ihtimali dehşetiyle yaşıyordu. Soğuk Savaş’ın gerçek bir savaşa dönüşme ihtimali azımsanacak üzere değildi. Dünyanın bir fazlaca noktasında beşerler yıkıcı bir savaş ihtimaline karşı hazırlık yapmaktaydı.
Bruce Beach de onlardan bir tanesiydi fakat onun yaptığı bu sığınak başkalarından epeyce daha alışılmadıkydı.
Olası bir savaşa karşı elleri bağlı bir biçimde oturmak istemeyen Bruce, ABD’deki öbür aileler üzere evinin art bahçesine sıradan bir sığınak kazmak yerine Kanada’ya gidip dev bir sığınak kurmayı yeğledi.
Sığınağın ismini, Büyük Tufan öyküsünden etkilenerek Nuh’un Gemisi İki (Ark Two) koydu.
Otobüsleri ince bir işçilikle, aşikâr bir plana göre dizip gömdükten daha sonra karmaşık ve muhafazalı bir labirent düzenledi.
Otobüsleri tercih etmesinin niçinlerinden biri de çelik tabanların sığınak yapmak için hayli uygun olmasıydı.
Elektrik mühendisi olduğu için sığınağın tesisatıyla da kendisi ilgilendi.
Dizel yakıtla çalışan elektrik jeneratörlerini kullanarak sığınağa otonom elektrik tedariki sağlamayı başardı.
Ayrıca ısıtma, sıcak su ve havalandırma sistemi de yaptı.
Bu sistemler yardımıyla sığınaktaki yiyecek ve su kaynakları, insanlara onlarca yıl yetebilecekti.
Yaklaşık 1.000 metrekarelik bir alanda adeta yeraltı kenti inşa etti.
%80’i yalnızca çocuklar için olmak üzere sığınağı 500 kişi için tasarladı.
İçeride çocuk odaları, banyolar, mutfaklar, uyku kısımları, dişçi, konferans salonu, dezenfeksiyon odaları, çamaşırhane dahi bulunuyor.
Bruce Beach ve her ayrıntısı düşünülmüş sığınağı, hem vakte tıpkı vakitte mahallî idarenin baskılarına karşı direniyor.
Yerel idare, sığınağın tehlikeli olduğunu düşündüğü için 80 yaşındaki Bruce’a 30’dan fazla dava açtı. Bu çılgın adam, nükleer savaşa tedbir maksadıyla yaptığı bu sığınakta artık adalet savaşı veriyor.
Yerel halk, Bruce’a “deli” diyor lakin o bir daha de bu sığınağın er ya da geç beşerler için faydalı olacağına, onları mümkün bir tehditten koruyacağına inanmaya devam ediyor. Bugün ise ne yazık ki nükleer savaş tehlikesi hâlâ devam ediyor.
Kaynaklar: 1, 2, 3, 4, 5