Abide
Üye
Hayat insanı doğumundan itibaren bugünün plaza lisanında ”challange” etmeye başlar ve her bir zorlantılı hayat hadisesinin, sorumlululuğun, bakılırsavin akabinde bizler gelişir ve daha farklı (kimi vakit daha güzel kimi vakit daha kötü) bir versiyonumuza selam veririz. Eksikliklerle doğan noksanlıklarla dolu hayatını devam ettiren insan oğlu bu süreci yanlışsız değerlendirmeye odaklanır ve önündeki pürüzleri aşmak için uğraş sarf eder. Bilhassa ergenlik, genç yetişkinlik devirleri boyunca deneyim edinmek eksiklikleri azaltmak birinci amaçlarımızdandır. bu biçimdece başlarız koşturmaya, mükemmelleşmek için çabalamaya, çabaladıkça çeşitli kazanımlar elde ederek bu süreci tolere etmeye; ya da ettiğimizi zannetmeye.. Tahminen de günümüzde Z Jenerasyonuna bulunulan tüm atıfların temelinde de bu var zira yorgunluğu istemeyen bu türlü gelişimin insani olmadığına inanan bir kuşak kelam konusu. Çeşitli perspektiflerden haklı da bulduğum bir yanı var yeni gelen genç neslin. Ama ne yazıkki gelişmenin acısız olması mümkün de değil; en azından minimal seviyede bir sancılanmayı kabul ederek sürece başlamak değerli bu sebeple bu yeni kuşak düşünme sisteminin eksiklerine de vurgu yapmayı değerli buluyorum. Zira insan sadece acılarla gelişmez lakin birtakım yanlışlı durumlardan da ders çıkarmanın efektifliği göz gerisi edilemez. Travma sevgisi dediğim bir mefhum var. Tahminen Küçük Emrah, Sezercik, Ayşecik ile büyümüş, espritüel alanımıza bile sirayet etmiş bu izlemlerin yer aldığı bir kültürde yetişmiş beşerler olmaktan tahminen de acılarla yoğrulan, aza tamah eden ve acılarına göğüs gerip onları sevmenin yüceltildiği, çilekeşliğin övünçlere gark edildiği kıssalarla, örneklerle hemhal olan bir toplum yapısından ötürü olumsuz yaşantıları seviyor hatta kimi vakit bunları yüceltiyoruz. Fakat bir epeyce araştırmanın da bizlere sunduğu üzere travmatik yaşantılar her vakit epeyce efektif, epeyce gerçek, harika versiyonlarımızı ortaya çıkarmayabilir. Örneğin kendi vakalarımdan da gözlemlediğim üzere sadakatsizlik, aldatılma vb durumlarla ruhsal takviyeye başvuran danışanlarımızın pek birçoklarında inanç sorunlarının ve güvensizlik şemasının aktive olduğunu görüyoruz. Bunlar ötürüsıyla kişi kimi vakit ömründe olumlu sonuçlar doğuracak fırsatlara, insanlara bile kuşkuyla yaklaşabiliyor ya da yine tıpkı travmatik olaylardan sakınmak için kaçınma ya da sabote etme davranışı gösterebiliyor terapiye başvurmayıp farkındalığı çıkara çevirmediği sürece. Tüm bunlar sırf fizikî değil zihinsel yorgunluğunda hayatımıza nasıl sirayet ettiğinin birer örnekleri aslında. Bu yüzden tahminen uzun saatler uyumak bir daha de dinlenememiş olarak uyanmak ya da kas ağrılarıyla gayret etmek, uyuşmalar, baş ağrıları vb durumlardan fizyolojik bir sorun saptanmamasına rağmen muzdarip olmak tahminen de pek çoğumuzun aşina olduğu durumlar. Bu yüzden sizlerde vücudunuza kulak verin; ben yoruldum dediği anda onu dinleyin ve yavaşça gereksinimi olan şefkati, ilgiyi, tedaviyi ona sunmaktan geri durmayın. Haydi artık fark edin, sizin vücudunuz en son ne vakit ben yoruldum dedi?