ahmetbeyler
Yeni Üye
Elektronik aygıtlar, onlara aşırı hassas şahıslar için bir kabus. Dünya Sıhhat Örgütü 2004 yılında bu sorundan muzdarip şahıslar için bir tahlil yolu bulabilmek adına Prag’da bir çalıştay düzenledi. Bu çalıştayda elektromanyetik aygıtlardan dolayı gerilim, uyku bozukluğu, yorgunluk, el-ayak bölgelerinde karıncalanma gibi semptomlar yaşayan şahısların ileride ne gibi meseleler yaşayabilecekleri oldukça tartışılmıştı.
Hatta bu durumun kıymetli bir halk sıhhati problemine evrilebileceği bile tartışmalar içinde. Lakin bu bahis ile ilgili çabucak hemen net olarak bir sonuca varılmış değil. Belki siz de bu rahatsızlığın ismini birinci kez duyacak, duyar duymaz da aranızda bu ”bende var” diyenleriniz bile olacaktır. Pekala bu hastalık tam olarak nasıl tecrübeleniyor?
Aslında bu rahatsızlığın sebebi kimi bazı elektromanyetik alanlara maruz kalma birtakım bazı ise bireylerin yanlış inançları…
Elektronik aygıtlar, günlük hayatımızın bir kesimi diyebiliriz. Sonuçta artık teknoloji çağındayız ve en sıradaninden yemek pişirmek için bile elektrik kullanıyoruz. Birtakım bireyler, elektronik aletlerin yaydığı ışınımun kendilerinde alerjik tepkiye sebep olduğunu düşünüyor. Bu algılama biçimi de aslında bu aygıtlara karşı çok hassas olmalarına yol açıyor.
Bu sorunu yaşayan şahıslar genelde Wi-Fi, bilgisayar, mikrodalga fırın ve elektrikli konut aletlerine karşı çok hassasiyet gösterir.
Dizi: Better Call Saul
Bu saydığımız örneklerden birine maruz kalan kişinin bir anda başı dönebilir yahut ayakları karıncalanabilir. Bu durum daha şiddetli yaşandığında birtakım bireylerde, kas-iskelet ağrıları, ruhsal sorunlar, odaklanamama, yüzünde ansızın sıcaklık hissetme üzere semptomlar da görülür.
Aslında bu konu, elektromanyetik çok hassaslık teriminin birinci kere kullanıldığı 1991 yılına dayanıyor yani pek eski. Sovyetler Birliği’nde, radyolarda çalışan teknisyenlerin birinci sefer bu sorunu deneyimledikleri biliniyor. Hatta bu biçimdelarda buna mikrodalga sendromu deniyormuş. Lakin enteresandır ki bu sorunun, tıbbi açıdan hastalık olarak ölçülebilmesi için gereken nesnel kriterler eksiktir. Yani bu sorunun kendilerinde olduğundan şüphelenen şahıslar var ise kendi kendilerine teşhis koymaları gerekiyor.
Aslında bu biçimde bir hastalık dahi olmayabilir.
2019 yılında yapılan bir araştırmada, daha evvel bu hususla ilgili yapılmış 28 araştırma incelendi ve bunların problemli olduğu kararına ulaşıldı. Zira bu rahatsızlığın semptomları içindeki ilişkiyi inceleyen araştırmalar şunu ihmal ediyordu: O da katılımcıların verdikleri karşılıkların kusurlu olabileceğini hesaba katmadan bu karşılıkları alıp istatistiksel açıdan tahlil yapmaya çalışmaktı diyebiliriz.
Bu niçinle araştırmacılar, insanların yaşadıkları hassasiyeti gerçek anlamda tam manasıyla ifade edemediğini düşünüyor. Bundan dolayı da yapılan bilimsel araştırmalardan elle tutulur bir data elde edilemiyor. bir daha 2018 yılında yapılan bir çalışmada, kendi kendine bu durumun teşhisini koyan bireyler üzerinde bir deney yapılıyor. Bu deneyde bireylere, telefon ve radyo üzere aygıtlardan gelen sinyallerin yanında sahte sinyaller de veriliyor.
Katılımcılar, her sinyalin kendilerinde semptom oluşturduğunu söylüyor ancak bu semptomların birinci olarak hangi sinyaller verildiğinde başladığını söyleyemiyor. bir daha 2017 yılında yapılan öteki bir araştırmada da iştirakçiler, başka çalışmalardaki katılımcıların gösterdikleri tepkilerle aynı yansıları verdiği için araştırmacılar bu hastalığın, insanların kendi yarattıkları bir gerçekliğe inanmaları niçiniyle oluştuğunu düşünüyor.
Hatta 2020 yılında yapılan bir çalışmada elektronik aygıtların ziyanlı olduğuna inanmanın nosebo tesirine (kişinin ilaç içtiğinde yan tesir yaşayacağını düşünmesi üzerine zararsız bir ilaç verilse bile bunun ziyanlı olduğunu düşünmeye devam etmesi) yol açtığı düşünülüyor. Kısacası bu durumdan muzdarip şahısların belirtilere yol açacak öteki bir hastalıkları olup olmadığının tespit edilmesi değerlidir. Ayrıyeten bu şahısların bir psikologla görüşmesi de uzmanların tavsiyeleri içindedır.
Kaynaklar: WHO, Healthline, Environmental Health Journal , Gigahertz Solutions, Technik Journal , Welt
Hatta bu durumun kıymetli bir halk sıhhati problemine evrilebileceği bile tartışmalar içinde. Lakin bu bahis ile ilgili çabucak hemen net olarak bir sonuca varılmış değil. Belki siz de bu rahatsızlığın ismini birinci kez duyacak, duyar duymaz da aranızda bu ”bende var” diyenleriniz bile olacaktır. Pekala bu hastalık tam olarak nasıl tecrübeleniyor?
Aslında bu rahatsızlığın sebebi kimi bazı elektromanyetik alanlara maruz kalma birtakım bazı ise bireylerin yanlış inançları…
Elektronik aygıtlar, günlük hayatımızın bir kesimi diyebiliriz. Sonuçta artık teknoloji çağındayız ve en sıradaninden yemek pişirmek için bile elektrik kullanıyoruz. Birtakım bireyler, elektronik aletlerin yaydığı ışınımun kendilerinde alerjik tepkiye sebep olduğunu düşünüyor. Bu algılama biçimi de aslında bu aygıtlara karşı çok hassas olmalarına yol açıyor.
Bu sorunu yaşayan şahıslar genelde Wi-Fi, bilgisayar, mikrodalga fırın ve elektrikli konut aletlerine karşı çok hassasiyet gösterir.
Dizi: Better Call Saul
Bu saydığımız örneklerden birine maruz kalan kişinin bir anda başı dönebilir yahut ayakları karıncalanabilir. Bu durum daha şiddetli yaşandığında birtakım bireylerde, kas-iskelet ağrıları, ruhsal sorunlar, odaklanamama, yüzünde ansızın sıcaklık hissetme üzere semptomlar da görülür.
Aslında bu konu, elektromanyetik çok hassaslık teriminin birinci kere kullanıldığı 1991 yılına dayanıyor yani pek eski. Sovyetler Birliği’nde, radyolarda çalışan teknisyenlerin birinci sefer bu sorunu deneyimledikleri biliniyor. Hatta bu biçimdelarda buna mikrodalga sendromu deniyormuş. Lakin enteresandır ki bu sorunun, tıbbi açıdan hastalık olarak ölçülebilmesi için gereken nesnel kriterler eksiktir. Yani bu sorunun kendilerinde olduğundan şüphelenen şahıslar var ise kendi kendilerine teşhis koymaları gerekiyor.
Aslında bu biçimde bir hastalık dahi olmayabilir.
2019 yılında yapılan bir araştırmada, daha evvel bu hususla ilgili yapılmış 28 araştırma incelendi ve bunların problemli olduğu kararına ulaşıldı. Zira bu rahatsızlığın semptomları içindeki ilişkiyi inceleyen araştırmalar şunu ihmal ediyordu: O da katılımcıların verdikleri karşılıkların kusurlu olabileceğini hesaba katmadan bu karşılıkları alıp istatistiksel açıdan tahlil yapmaya çalışmaktı diyebiliriz.
Bu niçinle araştırmacılar, insanların yaşadıkları hassasiyeti gerçek anlamda tam manasıyla ifade edemediğini düşünüyor. Bundan dolayı da yapılan bilimsel araştırmalardan elle tutulur bir data elde edilemiyor. bir daha 2018 yılında yapılan bir çalışmada, kendi kendine bu durumun teşhisini koyan bireyler üzerinde bir deney yapılıyor. Bu deneyde bireylere, telefon ve radyo üzere aygıtlardan gelen sinyallerin yanında sahte sinyaller de veriliyor.
Katılımcılar, her sinyalin kendilerinde semptom oluşturduğunu söylüyor ancak bu semptomların birinci olarak hangi sinyaller verildiğinde başladığını söyleyemiyor. bir daha 2017 yılında yapılan öteki bir araştırmada da iştirakçiler, başka çalışmalardaki katılımcıların gösterdikleri tepkilerle aynı yansıları verdiği için araştırmacılar bu hastalığın, insanların kendi yarattıkları bir gerçekliğe inanmaları niçiniyle oluştuğunu düşünüyor.
Hatta 2020 yılında yapılan bir çalışmada elektronik aygıtların ziyanlı olduğuna inanmanın nosebo tesirine (kişinin ilaç içtiğinde yan tesir yaşayacağını düşünmesi üzerine zararsız bir ilaç verilse bile bunun ziyanlı olduğunu düşünmeye devam etmesi) yol açtığı düşünülüyor. Kısacası bu durumdan muzdarip şahısların belirtilere yol açacak öteki bir hastalıkları olup olmadığının tespit edilmesi değerlidir. Ayrıyeten bu şahısların bir psikologla görüşmesi de uzmanların tavsiyeleri içindedır.
Kaynaklar: WHO, Healthline, Environmental Health Journal , Gigahertz Solutions, Technik Journal , Welt