ahmetbeyler
Yeni Üye
Sokaklarda bulunan elektrik direklerinde sıkça gördüğümüz bu kesimlere ‘izolatör’ deniyor. Makarna gibisi hale sahip olan izolatörler, sıradan bir deyişle elektrik akımının başına göre hareket etmesini engelliyor.
İzolatörler, direklerde bulunan ve yüksek tansiyona sahip olan kablolardaki elektriğin, direk aracılığıyla toprağa inmesini engelliyor. bu biçimdece elektrik akımı sırf kablolar üzerinde kalıyor ve güvenli bir biçimde yoluna devam ediyor.
Sadece direklerde değil, akımın izole kalması gereken tüm yerlerde kullanılıyorlar:
İzolatörler, elektrik direklerinin doruğunda taşınan kabloların yanı sıra topraklama ve akım şiddetini ayarlayan araçların (transformatör) uçlarında da görülebiliyor.
İzolatörlerin buradaki vazifeleri de tıpkı oluyor: Kablodan geçen elektriği etrafa yaymamak.
Bu ufak modüller yardımıyla bir fazlaca yere inançla dokunabiliyoruz.
Peki niye bu kesimlere muhtaçlık duyuluyor? Kablolar halihazırda yalıtımlı değil mi?
Elektrik direkleriyle taşınan kabloların büyük çoğunluğu çıplak ve hiç bir yalıtım materyaline yer vermiyor. Bu kabloların yalıtım ile kaplanması, kabloların tartısını artırıyor ve havada kalmalarını zorlaştırıyor.
aynı vakitte kabloların yalıtımla kaplanması, yüksek akımla oluşan ısının da hapsolacağı ve kabloya ziyan vereceği manasına geliyor. Yalıtımsız kablolar direkt havayla temas ettiğinden ısıyı doğal bir biçimde denetim altında tutuyor.
Şekilleri niye makarna üzere?
İzolatörler, birden çok disk biçiminde yapının birleşiminden oluşuyor. Bu disklerin her biri, ortasında yalıtkan malzeme bulunuyor. Bu kesimlerin biçiminin bu biçimde olmasının gerisindeyse sıradan ancak kıymetli bir niye yatıyor.
Toz, pislik ve bilhassa su, izolatör yüzeyinde biriktiğinde izolatörü bir iletkene dönüştürebiliyor. İzolatörlerin şemsiye üzere disklerden oluşması da bu birikimi engellemek için kullanılıyor.
Tabii bu hususta hiç bir vakit %100 muvaffakiyet elde edilemiyor. Akım, daima olarak izolatörlerden dışarı taşabiliyor. Birden çok disk kullanılması da aslında bu noktada devreye giriyor.
İzolatörlerin uzunluğu, kaçak akımın kat edeceği yolun uzunluğunu belirliyor. Bu sayede akım havaya ya da öbür bir yüzeye gitmeden izolatörde hareket etmeye devam ediyor, en sonunda da bir daha kabloya aktarılıyor.
İzolatörlerin ıslak olmasıyla akımın %50’ye varan kısmı kaybedilebilirken, bu tasarım yardımıyla kaybedilen akım ölçüsü epeyce düşük düzeylerde kalıyor.
İzolatörler, direklerde bulunan ve yüksek tansiyona sahip olan kablolardaki elektriğin, direk aracılığıyla toprağa inmesini engelliyor. bu biçimdece elektrik akımı sırf kablolar üzerinde kalıyor ve güvenli bir biçimde yoluna devam ediyor.
Sadece direklerde değil, akımın izole kalması gereken tüm yerlerde kullanılıyorlar:
İzolatörler, elektrik direklerinin doruğunda taşınan kabloların yanı sıra topraklama ve akım şiddetini ayarlayan araçların (transformatör) uçlarında da görülebiliyor.
İzolatörlerin buradaki vazifeleri de tıpkı oluyor: Kablodan geçen elektriği etrafa yaymamak.
Bu ufak modüller yardımıyla bir fazlaca yere inançla dokunabiliyoruz.
Peki niye bu kesimlere muhtaçlık duyuluyor? Kablolar halihazırda yalıtımlı değil mi?
Elektrik direkleriyle taşınan kabloların büyük çoğunluğu çıplak ve hiç bir yalıtım materyaline yer vermiyor. Bu kabloların yalıtım ile kaplanması, kabloların tartısını artırıyor ve havada kalmalarını zorlaştırıyor.
aynı vakitte kabloların yalıtımla kaplanması, yüksek akımla oluşan ısının da hapsolacağı ve kabloya ziyan vereceği manasına geliyor. Yalıtımsız kablolar direkt havayla temas ettiğinden ısıyı doğal bir biçimde denetim altında tutuyor.
Şekilleri niye makarna üzere?
İzolatörler, birden çok disk biçiminde yapının birleşiminden oluşuyor. Bu disklerin her biri, ortasında yalıtkan malzeme bulunuyor. Bu kesimlerin biçiminin bu biçimde olmasının gerisindeyse sıradan ancak kıymetli bir niye yatıyor.
Toz, pislik ve bilhassa su, izolatör yüzeyinde biriktiğinde izolatörü bir iletkene dönüştürebiliyor. İzolatörlerin şemsiye üzere disklerden oluşması da bu birikimi engellemek için kullanılıyor.
Tabii bu hususta hiç bir vakit %100 muvaffakiyet elde edilemiyor. Akım, daima olarak izolatörlerden dışarı taşabiliyor. Birden çok disk kullanılması da aslında bu noktada devreye giriyor.
İzolatörlerin uzunluğu, kaçak akımın kat edeceği yolun uzunluğunu belirliyor. Bu sayede akım havaya ya da öbür bir yüzeye gitmeden izolatörde hareket etmeye devam ediyor, en sonunda da bir daha kabloya aktarılıyor.
İzolatörlerin ıslak olmasıyla akımın %50’ye varan kısmı kaybedilebilirken, bu tasarım yardımıyla kaybedilen akım ölçüsü epeyce düşük düzeylerde kalıyor.