ahmetbeyler
Yeni Üye
Yaklaşık 30.000 bin yıl evvel akla gelen bu fikir, geçmişten günümüze çeşitli prosedürleriyle ve farklı gereçlerin eklenmesiyle, tüm kültürlerin temel besini oldu ve günlük hayatımızın ayrılmaz bir modülü haline geldi.
Ekmek, yiyecek arama yahut avlanma gerektirmeyen en eski besinlerden. Bu yiyecek, birinci insan topluluklarını oluşturdu ve insanlık tarihinin kıymetli bir kesimi pozisyonuna geldi. bununla birlikte insanlık tarihinin yanında kültürün, savaşın, barışın, zenginliğin ve açlığın bir sembolü.
Ekmeğin ham unsuru buğday, birinci vakit içinderda Orta Doğu’da işlendi ve bu besinin üretimi Avrupa, Kuzey Afrika ve Doğu Asya’ya yayıldı.
Ürdün’deki Kara Çöl bölgesinde, avcı-toplayıcılar tarafınca yapıldığı düşünülen kömürleştirilmiş ekmek kırıntıları keşfedilmişti. 14.600-11.600 yıl öncesine dayanan bu ekmek kırıntılarının yabani buğday, yabani arpa ve bitki köklerinden elde edildiğine inanılıyordu.
Tahıl öğütmek hedefiyle kullanılan 30.000 yıllık değirmen taşları ise ekmeğin, beşerler tarıma başlamadan evvel de var olduğunu gösteriyor.
İnsanlık tarihinin bilinen en değerli besin hususlarından olan ekmeğin kıssası bir çok eski.
Ekmeğin ortaya çıkışı konusunda çeşitli rivayetler bulunmakta. Bunların en bilineni, birinci insanların su ile ıslanmış ve kendi haline bırakılmışbuğday kırmasında gözenekler olduğunu fark etmesiyle başlar. Beşerler, bu gözenekli maddeyi sıcak taşlarda pişirip tadına baktıklarında, lezzetli bir besin olduğunu fark etmişlerdi.
İşte bu biçimdedan beri ekmek, dünya çapında bir yolculuk yapıyor.
Hikaye Eski Mısır’da başlıyor.
Mısır’da, Neolitik devir zamanında ekmek yapıldığına ve tüketildiğine dair ispatlar mevcut. Ekmek, Mısırlıların beslenme biçiminin temeliydi ve firavundan köylülere kadar herkes onu tüketirdi.
Eski Mısırlılar, buğday unu ve su karışımından oluşan ekmeğe maya eklediklerinde ekmeğin daha kabarık ve yumuşak olduğunu fark ettiler. Yemek tarihçisi William Rubel, yarı evcilleştirilmiş mayayla yapıldığı bilinen ilk mayalı ekmeğin, MÖ. 1000 yılına dayandığını ve Mısırlılara ilişkin olduğunu söz etmekte.
Onlar için ekmek o kadar kıymetliydi ki, mayalı ekmek vakit ortasında sarayın ve soyluluğun simgesi haline geldi. Hatta o periyotta Mısırlılar tarafınca alışverişte para yerine bile kullanıldı.
Mayalı ekmeğin icadı ile alkol tüketimi içinde bariz bir bağ var.
Mısır Arkeolojisi mecmuasındaki bir araştırmaya bakıldığında Antik Mısırlılar, arpayı ekşi maya ekmeğin yanında ekşi bira yapmak için de kullanıyordu. Bu periyodu ele alan bir kitapta, Antik Mısırlıların mayalanmış hamurdan biralı ekmek yaptıkları, daha sonrasında bu ekmekleri ufaladıkları ve elekten geçirip fermente ederek bira yaptıkları da dikkati çeken bir nokta.
Galyalılar ve İberler de erken mayalandırma formlarından biri olarak, başlangıçta biradan sıyrılan köpüğü kullandı. Biranın yanı sıra şarap tüketen halklar ise şaraba batırılmış üzüm şırasıyla bu süreci gerçekleştirdi.
Bu uygarlıkların yanında, Mezopotamyalıların ve Harappalıların da mayalı ekmek yaptığına dair deliller bulunmakta. Araştırmacılar, mayalı ekmeğin asıl kökenine dair araştırmalara devam ediyor.
Dünyanın dört bir yanında birbirinden farklı ekmekler üretilse de ekmek üretimi genellikle 3 temel etaptan oluşur.
İlk etapta ekmeği yoğurmak için ekseriyetle buğday unu kullanılır lakin farklı lezzette ekmekler yapabilmek için çavdar ya da arpa unu da kullanılabilir.
Devamında mayalanma kısmında ise doğal maya elde edebilmek için yoğrulan ekmek hamurunun bir kesiminin, bir gece bekletilip ekşitilmesi sağlanır. Bu metot, vakit ortasında kendini, kökeni 19. yy’a dayanan hazır mayaların kullanmasına bıraktı.
Son evrede ise bu hamur, çeşitli büyüklük ve biçimlerde kesimlere ayrılıp pişirilir. Genellikle odun ateşinde fırın ve tepsi kullanılarak son halini alan ekmeğin, gelişen teknolojiye karşın, Anadolu bölgesinde saç ve tandır üzerinde de pişirildiği görülür.
Ekmek çeşitlerinin en bilineni şimdi her gün soframızda olan somun ekmek.
Klasik buğday unu ile yapılan, tuz eklenen ve ülkemizde öbür ekmek çeşitlerine oranla daha fazla tüketilen bu ekmeğin ismi aslında “francala”dır. Francala, klasik ekmek hamuruyla üretilebildiği üzere düşük randımanlı un ile de yapılabilir.
Yufka ekmeği ve tandır da ülkemizin önemli lezzetlerindendir. Yufka ekmeği, ince hamurun saç üzerinde pişirilmesiyle elde edilirken, tandır ekmeği çamurla sıvanmış bir çukurun ortasında pişirilir. Son periyotlarda somun ekmeğin yanında, bu iki ekmek cinsine de sofralarımızda ilgi pek fazladır.
Özellikle Ramazan aylarında yüklü bir biçimde tükettiğimiz bir lezzet olan pide ise Anadolu’ya özgü bir tattır. Bilhassa sıcak tüketildiğinde tadına doyulmaz bir hal alır.
İsimlerine aşina olduğumuz bu ekmek çeşitlerinin yanı sıra, vakit ortasında çeşitli tahıllarla farklılaştırılan ekmekler de ömrümüze girdi. Mesken ekmeği, köy ekmeği, çavdar ekmeği, kepek ekmeği, tam tahıllı ekmek bunlardan yalnızca birkaçı…
Ekmek deyip geçmeyin. Günlük güç ve potasyum gereksinimimizin neredeyse yarısını karşılıyor.
En temel gıdalarımızdan olan ekmek, sağlıklı ve istikrarlı beslenme açısından ömrümüzde kıymetli bir role sahip. Tahıllı ve posa pahası yüksek kepekli ekmekler insan sıhhatine yararıyla bilinir. Birçok ekmek tipi doygunluk hissi verdiği için kilo vermek hedefiyle da ülküdür. birebir vakitte birtakım durumlarda ekmekler, kalp ve şeker hastaları için de önerilir.
Genellikle fırından ya da marketten almayı tercih ettiğimiz ekmek, pandemi periyodunda konutlarımızda yapmaya başladığımız bir yiyecek haline geldi.
Pandemi sürecinde, günlük ömrün geriliminden uzaklaşmak ve keyifli vakit geçirmek emeliyle şimdi herkes konutlarında çeşitli ekmek denemeleri yaptı. Salgının en yüksek noktasında, neredeyse tüm dünyada epeyce tanınan hale gelen ekmek imali, birkaç saatliğine de olsa olup bitenleri unutmamızı sağladı. Bu sayede en temel gıdalarımızdan olan ekmeği, kendi yaratıcılığımızı da katarak yapabileceğimizi hepimiz görmüş olduk.
En sıradan biçimiyle bu yolları izleyerek kendi ekmeğimizi yapmak mümkün.
Malzemeler:
Malzemeler yeterlice karıştırılır ve yoğrulur. Yoğurma süreci tamamlandıktan daha sonra hamurun dinlenmesi ve kabarması için çukur bir kapta üzeri kapatılarak 30-40 dk. dinlenmeye bırakılır. Devamında ekmeklere biçim verilir ve tekrar dinlenmesi için üzeri örtülerek yaklaşık bir saat beklenir. çabucak sonrasında üzerine küçük kesikler atılarak 220-230 derecelik fırında ekmeklerin büyüklüğüne bakılırsa yaklaşık yarım saat pişirilir.
Ekmek yaparken farklı un çeşitleri ve tat vermesi için kuru üzüm, ceviz, haşhaş, susam üzere farklı tahıllar kullanılabilir.
Kaynaklar: Grants Bakery, History of Bread, Wikiwand, Arkeofili
Ekmek, yiyecek arama yahut avlanma gerektirmeyen en eski besinlerden. Bu yiyecek, birinci insan topluluklarını oluşturdu ve insanlık tarihinin kıymetli bir kesimi pozisyonuna geldi. bununla birlikte insanlık tarihinin yanında kültürün, savaşın, barışın, zenginliğin ve açlığın bir sembolü.
Ekmeğin ham unsuru buğday, birinci vakit içinderda Orta Doğu’da işlendi ve bu besinin üretimi Avrupa, Kuzey Afrika ve Doğu Asya’ya yayıldı.
Ürdün’deki Kara Çöl bölgesinde, avcı-toplayıcılar tarafınca yapıldığı düşünülen kömürleştirilmiş ekmek kırıntıları keşfedilmişti. 14.600-11.600 yıl öncesine dayanan bu ekmek kırıntılarının yabani buğday, yabani arpa ve bitki köklerinden elde edildiğine inanılıyordu.
Tahıl öğütmek hedefiyle kullanılan 30.000 yıllık değirmen taşları ise ekmeğin, beşerler tarıma başlamadan evvel de var olduğunu gösteriyor.
İnsanlık tarihinin bilinen en değerli besin hususlarından olan ekmeğin kıssası bir çok eski.
Ekmeğin ortaya çıkışı konusunda çeşitli rivayetler bulunmakta. Bunların en bilineni, birinci insanların su ile ıslanmış ve kendi haline bırakılmışbuğday kırmasında gözenekler olduğunu fark etmesiyle başlar. Beşerler, bu gözenekli maddeyi sıcak taşlarda pişirip tadına baktıklarında, lezzetli bir besin olduğunu fark etmişlerdi.
İşte bu biçimdedan beri ekmek, dünya çapında bir yolculuk yapıyor.
Hikaye Eski Mısır’da başlıyor.
Mısır’da, Neolitik devir zamanında ekmek yapıldığına ve tüketildiğine dair ispatlar mevcut. Ekmek, Mısırlıların beslenme biçiminin temeliydi ve firavundan köylülere kadar herkes onu tüketirdi.
Eski Mısırlılar, buğday unu ve su karışımından oluşan ekmeğe maya eklediklerinde ekmeğin daha kabarık ve yumuşak olduğunu fark ettiler. Yemek tarihçisi William Rubel, yarı evcilleştirilmiş mayayla yapıldığı bilinen ilk mayalı ekmeğin, MÖ. 1000 yılına dayandığını ve Mısırlılara ilişkin olduğunu söz etmekte.
Onlar için ekmek o kadar kıymetliydi ki, mayalı ekmek vakit ortasında sarayın ve soyluluğun simgesi haline geldi. Hatta o periyotta Mısırlılar tarafınca alışverişte para yerine bile kullanıldı.
Mayalı ekmeğin icadı ile alkol tüketimi içinde bariz bir bağ var.
Mısır Arkeolojisi mecmuasındaki bir araştırmaya bakıldığında Antik Mısırlılar, arpayı ekşi maya ekmeğin yanında ekşi bira yapmak için de kullanıyordu. Bu periyodu ele alan bir kitapta, Antik Mısırlıların mayalanmış hamurdan biralı ekmek yaptıkları, daha sonrasında bu ekmekleri ufaladıkları ve elekten geçirip fermente ederek bira yaptıkları da dikkati çeken bir nokta.
Galyalılar ve İberler de erken mayalandırma formlarından biri olarak, başlangıçta biradan sıyrılan köpüğü kullandı. Biranın yanı sıra şarap tüketen halklar ise şaraba batırılmış üzüm şırasıyla bu süreci gerçekleştirdi.
Bu uygarlıkların yanında, Mezopotamyalıların ve Harappalıların da mayalı ekmek yaptığına dair deliller bulunmakta. Araştırmacılar, mayalı ekmeğin asıl kökenine dair araştırmalara devam ediyor.
Dünyanın dört bir yanında birbirinden farklı ekmekler üretilse de ekmek üretimi genellikle 3 temel etaptan oluşur.
İlk etapta ekmeği yoğurmak için ekseriyetle buğday unu kullanılır lakin farklı lezzette ekmekler yapabilmek için çavdar ya da arpa unu da kullanılabilir.
Devamında mayalanma kısmında ise doğal maya elde edebilmek için yoğrulan ekmek hamurunun bir kesiminin, bir gece bekletilip ekşitilmesi sağlanır. Bu metot, vakit ortasında kendini, kökeni 19. yy’a dayanan hazır mayaların kullanmasına bıraktı.
Son evrede ise bu hamur, çeşitli büyüklük ve biçimlerde kesimlere ayrılıp pişirilir. Genellikle odun ateşinde fırın ve tepsi kullanılarak son halini alan ekmeğin, gelişen teknolojiye karşın, Anadolu bölgesinde saç ve tandır üzerinde de pişirildiği görülür.
Ekmek çeşitlerinin en bilineni şimdi her gün soframızda olan somun ekmek.
Klasik buğday unu ile yapılan, tuz eklenen ve ülkemizde öbür ekmek çeşitlerine oranla daha fazla tüketilen bu ekmeğin ismi aslında “francala”dır. Francala, klasik ekmek hamuruyla üretilebildiği üzere düşük randımanlı un ile de yapılabilir.
Yufka ekmeği ve tandır da ülkemizin önemli lezzetlerindendir. Yufka ekmeği, ince hamurun saç üzerinde pişirilmesiyle elde edilirken, tandır ekmeği çamurla sıvanmış bir çukurun ortasında pişirilir. Son periyotlarda somun ekmeğin yanında, bu iki ekmek cinsine de sofralarımızda ilgi pek fazladır.
Özellikle Ramazan aylarında yüklü bir biçimde tükettiğimiz bir lezzet olan pide ise Anadolu’ya özgü bir tattır. Bilhassa sıcak tüketildiğinde tadına doyulmaz bir hal alır.
İsimlerine aşina olduğumuz bu ekmek çeşitlerinin yanı sıra, vakit ortasında çeşitli tahıllarla farklılaştırılan ekmekler de ömrümüze girdi. Mesken ekmeği, köy ekmeği, çavdar ekmeği, kepek ekmeği, tam tahıllı ekmek bunlardan yalnızca birkaçı…
Ekmek deyip geçmeyin. Günlük güç ve potasyum gereksinimimizin neredeyse yarısını karşılıyor.
En temel gıdalarımızdan olan ekmek, sağlıklı ve istikrarlı beslenme açısından ömrümüzde kıymetli bir role sahip. Tahıllı ve posa pahası yüksek kepekli ekmekler insan sıhhatine yararıyla bilinir. Birçok ekmek tipi doygunluk hissi verdiği için kilo vermek hedefiyle da ülküdür. birebir vakitte birtakım durumlarda ekmekler, kalp ve şeker hastaları için de önerilir.
Genellikle fırından ya da marketten almayı tercih ettiğimiz ekmek, pandemi periyodunda konutlarımızda yapmaya başladığımız bir yiyecek haline geldi.
Pandemi sürecinde, günlük ömrün geriliminden uzaklaşmak ve keyifli vakit geçirmek emeliyle şimdi herkes konutlarında çeşitli ekmek denemeleri yaptı. Salgının en yüksek noktasında, neredeyse tüm dünyada epeyce tanınan hale gelen ekmek imali, birkaç saatliğine de olsa olup bitenleri unutmamızı sağladı. Bu sayede en temel gıdalarımızdan olan ekmeği, kendi yaratıcılığımızı da katarak yapabileceğimizi hepimiz görmüş olduk.
En sıradan biçimiyle bu yolları izleyerek kendi ekmeğimizi yapmak mümkün.
Malzemeler:
- 1 kg. un
- ½ litre su
- 25 gr. maya
- 25 gr. tuz
Malzemeler yeterlice karıştırılır ve yoğrulur. Yoğurma süreci tamamlandıktan daha sonra hamurun dinlenmesi ve kabarması için çukur bir kapta üzeri kapatılarak 30-40 dk. dinlenmeye bırakılır. Devamında ekmeklere biçim verilir ve tekrar dinlenmesi için üzeri örtülerek yaklaşık bir saat beklenir. çabucak sonrasında üzerine küçük kesikler atılarak 220-230 derecelik fırında ekmeklerin büyüklüğüne bakılırsa yaklaşık yarım saat pişirilir.
Ekmek yaparken farklı un çeşitleri ve tat vermesi için kuru üzüm, ceviz, haşhaş, susam üzere farklı tahıllar kullanılabilir.
Kaynaklar: Grants Bakery, History of Bread, Wikiwand, Arkeofili