ahmetbeyler
Yeni Üye
Aşil Sendromu, kişinin aslında oburlarının onu gördüğü üzere olmamasını söz ediyor. Yani oburunun gözünde oldukca başarılı olan birisi, kendini iç dünyasında o denli görmeyebiliyor.
Aslında bu durumu yaşayan kişi, kendisini yetersiz hissetmesine karşın oburlarının kendisinden beklediği performansı göstermeye çalışabiliyor. Bu durumda ortaya zaten sahte bir kimlik çıkıyor. bu biçimde gelin, mevzunun bilgilerina geçelim.
Bu sendrom, rekabete dayalı hayatın yarattığı bir durum.
Bir toplumda çocuk yetiştirme şekli, kişiyi ötekilerle kıyaslama ve onlardan başarılı olmasını bekleme gibi kriterlere dayalı olduğunda kişi, sevilmenin yolunun bir koşula bağlı olduğunu öğrenerek büyüyor. Bu da bu sendromun ana kaynağı oluyor diyebiliriz. Beşerler, küçük yaştan itibaren eksiksiz olmaya programlı yetiştirildikleri için her vakit, her mevzuda birinci olmaya odaklanıyor. bu biçimdece kendi istekleri ve dış dünyanın talepleri çatışabiliyor.
Misal küçük bir çocuk, öğretmeninden, ”her vakit çalışıp çabalamalısın”, ”bak arkadaşın seni geçti’‘ üzere telaffuzlar duyuyorsa bu durum, çocukta bilinmeyen başarısızlık korkusunu oluşturabiliyor. Hal bu biçimde olduğunda birey, ne kadar çabalasa da başarısız olacağını düşünebiliyor, Zira kişi, başarıyı bir sefer elde ettiğinde muvaffakiyete sonsuza kadar sahip olamayacağını, onun sürekli kazanması için yenilenen bir maksada dönüştüğünü anlayabiliyor.
Kişiler, toplumda yüksek muvaffakiyet kriteri olarak görülen ölçütlere ayak uyduramayacağını düşündükçe kaygılanabiliyor.
Bir de bu durumun olumsuz yanı şu: Başka beşerler, o bireyin sandıkları üzere olmadığını anlarsa bu onun dışarıya çizdiği imajın sarsılması ve diğerlerinin gözünde itibar kaybetmesi demektir. Psikolog, bununla birlikte bu sendroma dair ayrıntıların olduğu ”The Achilles Syndrome: Overcoming the Secret Fear of Failure” kitabının yazarı Petruska Clarkson meseleyi şöyleki açıklıyor: İnsanların, birisini dışarıdan ne derece kâfi bulduğu, o kişinin kendini ne kadar kâfi bulduğuyla çatıştığında, o insan ötekilerin gözünde sahtekar pozisyonuna düşebiliyor.
Ayrıca bu şahıslara bir nazaranv verildiğinde, onu kusursuz yapamayacaklarını düşünüp panikleyebiliyorlar. Bu durumu yaşayanlar, bir işi tamamlamaya çalışırken öbür insanlara nazaran daha fazla zorlanıyor ve bitap düşebiliyor. Bu meseleden muzdarip olanlar, bir işi bitirdikten daha sonra keyifli olacakları yerde güya bir yükten kurtulmuş üzere rahatlıyor. Bu da aslında yaptıkları işlerin birçoklarını, mecburi olarak yapılması gereken bir nazaranv gibi gördüklerini söz ediyor.
Psikoloğa göre bu şahıslar, elde ettikleri muvaffakiyetleri bir daha sonraki etaba taşımakta da zorlanıyor. Misal statü atlayamıyorlar üzere düşünebilirsiniz. Hatta ortada hiç bir sebep yokken, öbürleri tarafınca utandırılacaklarını ve aşağılanacaklarını dahi düşünebiliyorlar. Aslında bunu yaşayanlar, içlerindeki zayıflıklarını ve kararsız bir kişi olduklarını daima diğerlerine anlatma özlemi arasında oluyor.
Bu hislerine ortak olacak insanların hasretini çekiyorlar da diyebiliriz. Fakat bundan diğerlerine bahsederlerse dışlanacaklarını ve küçük görüleceklerini bildikleri için kimseye anlatmıyorlar. aslında bu durum, kişinin daima öfkeli ve huzursuz hissetmesine niye olduğu üzere yalnızlaşmasına da yol açabiliyor.
Aslında bu durumu yaşayanlarda özel olma kompleksi bulunuyor.
İşte bu yüzden birey, ortasındaki kırılgan çocuğu kimselere göstermiyor zira herkesleşeceğini, bayağılaşacağını düşünüyor. Clarkson’a göre, bu sorunu deneyimleyenler, herkesten üstün olma arayışına girerek başkalarından hürmet görmeyi bekliyor. Bu da kırılgan bir ruhun üzerine inşa edilen kelamda bir yeterliliği ortaya çıkarıyor. Yani bireyde tahminen de hiç olmayan maharetler, bu sayede varmış üzere anlaşılabiliyor. Hatta kimi vakit o insan, başkalarının gözlerindeki saygınlığını kaybetmemek için büyük sorumluluklar almaktan kaçınabiliyor.
Bu da psikoloğa nazaran, kişinin, risk alıp zarar görmek istememesi ile ilgili. Yani aslında o bireyin ortasındaki büyüklenmeci hal, risk almasını engelliyor diyebiliriz. Zira o hem de, ötekilerin gözünde zeki, hoş, başarılı, kıymetli ve dikkate kıymet biri olarak görülmemekten çok derecede korkan biri.
Hatta topluluk önünde konuşmaktan çekinmek; söylenilenlerin, öbürleri tarafınca beğenilmeyeceği tasasından kaynaklandığı için bu sendroma bir örnektir.
Psikoloğa göre; beşerler, topluluk önünde konuşmaktan utanıyor zira herkes, oradaki en güzel konuşan kişi olmayı arzuluyor. Keza konuştuklarında, bu gerçekleşmezse şahıslar için büyük bir ruhsal yıkım meydana gelebiliyor. O niçinle birçok kişi, söylemiş olduklerinin beğenilmemesi riskini göze alıp konuşmaya cesaret edemiyor. Bu alanda çalışmaları olan öteki psikologlara bakılırsa ise bunlar, narsisistik (en sıradan sözle kişinin kendine duyduğu hayranlık veya aşırı kendine yönelmiş bir benlik) bir gayretin eserleri.
Şöyle ki kişi, kendisini ve insanların kendisiyle ilgili niyetlerini denetim etmek istiyor lakin tam olarak edemiyor. Bu niçinle iç dünyasında, bu durumun yarattığı depresif hisleri deneyimlerken, bir yandan başkalarından üstün olmak için bir daha efor sarf etmeye devam ediyor. Burada, kişinin kendi hudutlarını bilmeden her işe koşması ve bunlardan muvaffakiyet beklemesi üzere sorunlu bir durum ortaya çıkıyor. aslında bireyler, kolay olmamak için uğraş verirken ruhsal açıdan kendilerini yıpratıyor.
Fakat muvaffakiyet kültürüyle büyüyen her insanın bunu yaptığını düşündüğünüzde, hepsinin basitlaştığını nazaranbilirsiniz. Ayrıca Aşil Sendromu olan şahısların gözleri, kimi vakit o kadar yüksekte olabilir ki bundan ötürü yapabilecekleri sıradan işleri bile kaçırabilirler. Sonuç olarak kimi vakit hudutlarımızın üstündeki her şeyi bilmeye yahut yapmaya çalışmak değil, kendi sonlarımıza ve kapasitemize uygun problemlere yönelmek psikolojimize güzel gelebiliyor.
Ayrıca şahıslar, kapasitelerinin ne olduğunu insanlardan saklamaya çalışmak yerine, olanı olduğu üzere gösterdiklerinde, kendilerini ”yapabilecek miyim?”, ”başarılı olacak mıyım?” gibi gereksiz endişelerden kurtarabiliyor.
Aslında bu durumu yaşayan kişi, kendisini yetersiz hissetmesine karşın oburlarının kendisinden beklediği performansı göstermeye çalışabiliyor. Bu durumda ortaya zaten sahte bir kimlik çıkıyor. bu biçimde gelin, mevzunun bilgilerina geçelim.
Bu sendrom, rekabete dayalı hayatın yarattığı bir durum.
Bir toplumda çocuk yetiştirme şekli, kişiyi ötekilerle kıyaslama ve onlardan başarılı olmasını bekleme gibi kriterlere dayalı olduğunda kişi, sevilmenin yolunun bir koşula bağlı olduğunu öğrenerek büyüyor. Bu da bu sendromun ana kaynağı oluyor diyebiliriz. Beşerler, küçük yaştan itibaren eksiksiz olmaya programlı yetiştirildikleri için her vakit, her mevzuda birinci olmaya odaklanıyor. bu biçimdece kendi istekleri ve dış dünyanın talepleri çatışabiliyor.
Misal küçük bir çocuk, öğretmeninden, ”her vakit çalışıp çabalamalısın”, ”bak arkadaşın seni geçti’‘ üzere telaffuzlar duyuyorsa bu durum, çocukta bilinmeyen başarısızlık korkusunu oluşturabiliyor. Hal bu biçimde olduğunda birey, ne kadar çabalasa da başarısız olacağını düşünebiliyor, Zira kişi, başarıyı bir sefer elde ettiğinde muvaffakiyete sonsuza kadar sahip olamayacağını, onun sürekli kazanması için yenilenen bir maksada dönüştüğünü anlayabiliyor.
Kişiler, toplumda yüksek muvaffakiyet kriteri olarak görülen ölçütlere ayak uyduramayacağını düşündükçe kaygılanabiliyor.
Bir de bu durumun olumsuz yanı şu: Başka beşerler, o bireyin sandıkları üzere olmadığını anlarsa bu onun dışarıya çizdiği imajın sarsılması ve diğerlerinin gözünde itibar kaybetmesi demektir. Psikolog, bununla birlikte bu sendroma dair ayrıntıların olduğu ”The Achilles Syndrome: Overcoming the Secret Fear of Failure” kitabının yazarı Petruska Clarkson meseleyi şöyleki açıklıyor: İnsanların, birisini dışarıdan ne derece kâfi bulduğu, o kişinin kendini ne kadar kâfi bulduğuyla çatıştığında, o insan ötekilerin gözünde sahtekar pozisyonuna düşebiliyor.
Ayrıca bu şahıslara bir nazaranv verildiğinde, onu kusursuz yapamayacaklarını düşünüp panikleyebiliyorlar. Bu durumu yaşayanlar, bir işi tamamlamaya çalışırken öbür insanlara nazaran daha fazla zorlanıyor ve bitap düşebiliyor. Bu meseleden muzdarip olanlar, bir işi bitirdikten daha sonra keyifli olacakları yerde güya bir yükten kurtulmuş üzere rahatlıyor. Bu da aslında yaptıkları işlerin birçoklarını, mecburi olarak yapılması gereken bir nazaranv gibi gördüklerini söz ediyor.
Psikoloğa göre bu şahıslar, elde ettikleri muvaffakiyetleri bir daha sonraki etaba taşımakta da zorlanıyor. Misal statü atlayamıyorlar üzere düşünebilirsiniz. Hatta ortada hiç bir sebep yokken, öbürleri tarafınca utandırılacaklarını ve aşağılanacaklarını dahi düşünebiliyorlar. Aslında bunu yaşayanlar, içlerindeki zayıflıklarını ve kararsız bir kişi olduklarını daima diğerlerine anlatma özlemi arasında oluyor.
Bu hislerine ortak olacak insanların hasretini çekiyorlar da diyebiliriz. Fakat bundan diğerlerine bahsederlerse dışlanacaklarını ve küçük görüleceklerini bildikleri için kimseye anlatmıyorlar. aslında bu durum, kişinin daima öfkeli ve huzursuz hissetmesine niye olduğu üzere yalnızlaşmasına da yol açabiliyor.
Aslında bu durumu yaşayanlarda özel olma kompleksi bulunuyor.
İşte bu yüzden birey, ortasındaki kırılgan çocuğu kimselere göstermiyor zira herkesleşeceğini, bayağılaşacağını düşünüyor. Clarkson’a göre, bu sorunu deneyimleyenler, herkesten üstün olma arayışına girerek başkalarından hürmet görmeyi bekliyor. Bu da kırılgan bir ruhun üzerine inşa edilen kelamda bir yeterliliği ortaya çıkarıyor. Yani bireyde tahminen de hiç olmayan maharetler, bu sayede varmış üzere anlaşılabiliyor. Hatta kimi vakit o insan, başkalarının gözlerindeki saygınlığını kaybetmemek için büyük sorumluluklar almaktan kaçınabiliyor.
Bu da psikoloğa nazaran, kişinin, risk alıp zarar görmek istememesi ile ilgili. Yani aslında o bireyin ortasındaki büyüklenmeci hal, risk almasını engelliyor diyebiliriz. Zira o hem de, ötekilerin gözünde zeki, hoş, başarılı, kıymetli ve dikkate kıymet biri olarak görülmemekten çok derecede korkan biri.
Hatta topluluk önünde konuşmaktan çekinmek; söylenilenlerin, öbürleri tarafınca beğenilmeyeceği tasasından kaynaklandığı için bu sendroma bir örnektir.
Psikoloğa göre; beşerler, topluluk önünde konuşmaktan utanıyor zira herkes, oradaki en güzel konuşan kişi olmayı arzuluyor. Keza konuştuklarında, bu gerçekleşmezse şahıslar için büyük bir ruhsal yıkım meydana gelebiliyor. O niçinle birçok kişi, söylemiş olduklerinin beğenilmemesi riskini göze alıp konuşmaya cesaret edemiyor. Bu alanda çalışmaları olan öteki psikologlara bakılırsa ise bunlar, narsisistik (en sıradan sözle kişinin kendine duyduğu hayranlık veya aşırı kendine yönelmiş bir benlik) bir gayretin eserleri.
Şöyle ki kişi, kendisini ve insanların kendisiyle ilgili niyetlerini denetim etmek istiyor lakin tam olarak edemiyor. Bu niçinle iç dünyasında, bu durumun yarattığı depresif hisleri deneyimlerken, bir yandan başkalarından üstün olmak için bir daha efor sarf etmeye devam ediyor. Burada, kişinin kendi hudutlarını bilmeden her işe koşması ve bunlardan muvaffakiyet beklemesi üzere sorunlu bir durum ortaya çıkıyor. aslında bireyler, kolay olmamak için uğraş verirken ruhsal açıdan kendilerini yıpratıyor.
Fakat muvaffakiyet kültürüyle büyüyen her insanın bunu yaptığını düşündüğünüzde, hepsinin basitlaştığını nazaranbilirsiniz. Ayrıca Aşil Sendromu olan şahısların gözleri, kimi vakit o kadar yüksekte olabilir ki bundan ötürü yapabilecekleri sıradan işleri bile kaçırabilirler. Sonuç olarak kimi vakit hudutlarımızın üstündeki her şeyi bilmeye yahut yapmaya çalışmak değil, kendi sonlarımıza ve kapasitemize uygun problemlere yönelmek psikolojimize güzel gelebiliyor.
Ayrıca şahıslar, kapasitelerinin ne olduğunu insanlardan saklamaya çalışmak yerine, olanı olduğu üzere gösterdiklerinde, kendilerini ”yapabilecek miyim?”, ”başarılı olacak mıyım?” gibi gereksiz endişelerden kurtarabiliyor.
- Kaynaklar: Triarchy Press, Dergipark
- Görsel Kaynakları: Healthline, Derby Gloves Vienna, Rise People, Think Shift, Inc, Refinery29, The Wall Street Journal